…………………………….
Νά κοιτάζεις τή σιωπή,
νά τῆς δίνεις στά χείλη
ἕνα φιλί
κι ὅλες οἱ στέγες
νά ‘ναι ὄμορφα
μελαγχολικά πουλιά
μέ ξεσαρκες φτεροῦγες.
Ν’ ἀγαπᾶς
μονάχα τά’ ἁπαλά
τ’ ἀσάλευτα
πουχουν γύψινο μάτι,
σεντεφένιο μέτωπο,
μάτι ἀόρατο,
ζωντανό μέτωπο,
χέρια πού ,
χωρίς ποτέ νά κλειοῦν,
κρατᾶν τό κάθε τί στή ζυγαριά τους,
τήν πιό δίκαιή του κόσμου,
ἀμετάβλητη,ἄσφαλτη.
Ὄχι ,δέν θά κοκκινίσει
πιά ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου,
δέν θά πάει χαμένη πιά,
ἐπιστρέφω
ἀπό τόν ἑαυτό μου ἀέναα,
στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
μτφ.Ο.Ἐλύτης
(ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ Ἀνθολογία πεζοῦ ποιήματος εἰς.ἐπιλογή Σ.Πασχάλης Ἐκδόσεις Μεταίχμιο)
Ἀέρα Πατέρα 