Ἡ ἀνὰστασις τοῦ Λαζὰρου

Θρηνεῖς Ἰησοῦ, τοῦτο θνητῆς οὐσίας. Ζωοῖς φίλον σου, τοῦτο θείας Ἰσχύος.

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44) Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπΧαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο. Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό. Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Γεὺσασθε καὶ ἲδετε…(Θρ.Στανὶτσας)

Είμαι στον τόπο και στο χρόνο… Του Ορέστη Αλεξάκη (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Είμαι
στον τόπο και στο χρόνο

δίχως τον τόπο και το χρόνο
να γνωρίζω

και μάταια στο βυθό μου αναζητώ
το πρώτο φως
τη ρίζα μου
το στίγμα

Σαν ερημίτης σε βαθιά σπηλιά
λαθρεπιβάτης σε
κλεισμένο αμπάρι

θαρρώ πως κάποιος σκάβει
στο πηγάδι

κάποιος απλώνει επάνω
τα πανιά.

Από τη συλλογή Βυθός (1985)

Umbo (1902-1980 Γερμανὸς φωτογρὰφος)

Ἀ.Ταρκὸφσκι (περὶ κινηματογρὰφου)-ἀπὸ Παντελῆ-

Ίσως ο κινηματογράφος

να είναι η πιο προσωπική,

η πιο ιδιωτική μορφή τέχνης.

Μονάχα η ατομική αλήθεια

του κινηματογραφικού δημιουργού

αποτελεί πειστικό επιχείρημα

για εκείνον τον θεατή

που προσπαθεί να κατανοήσει μια ταινία.

ΑΝΤΡΕΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι -Του Ορέστη Αλεξάκη-(ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Nostalghia（1983）/ Andrei Tarkovsky /

Χαϊκοῦ τῶν ὲποχὼν (Λ.Τσαμαντὰνη)

1)

Σὲ χαλασμὲνη

φωλιὰ γὺρισαν.Κλαὶνε

καὶ ξαναρχὶζουν.

2)

Μαζὶ γερνᾶμε

σπὶτι.Ἀπὸ ρωγμὲς

ἣλιοι φαὶνονται..

3)

Στὴν ἂκρη στὲκει

ἡ ποὶηση-εὒθραθστη

καὶ μὸνη.Γιατὶ;

 

(Λ.Τσαμαντὰνη-Χαϊκοῦ τῶν ἐποχῶν-Γαβριηλὶδης)

Umbo (1902-1980 Γερμανὸς φωτογρὰφος)

Ξημερὼματα (Γ.Ἀναγνὼστου)

1)

Μισὴ ἡ ματιὰ

ψὰχνει τὴν ἂλλη μισὴ

δὲν ἒχει τὲλος.

2)

Ἂνοιξ´ ἡ χοὺφτα

νᾶ δροσιστεῖ ἡ καρδιὰ

καὶ συνὲχισε.

3)

Ἒρημ᾽ ἡ πὸλη

κι οἰ πρωτὸπλαστοι πενθοῦν

τὸν παρὰδεισο.

 

(Περιοδικὸ-Ἀκτὴ-Τ.72Φθιν.2007)