Γεώργιος Βιζυηνός

Τὸ Μπαλουκλὶ

(Τὰ ψάρια τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς), ποίημα τοῦ Γεώργιου Βιζυηνοῦ

Σαράντα μέρες πολεμᾶ ὁ Μωχαμὲτ νὰ πάρη

τὴν Πόλη τὴν μεγάλη.

Σαράντα μέρες ἔκαμεν ὁ ‘γούμενος τὸ ψάρι

στὰ χείλη του νὰ βάλη.

Ἀπ’ τὲς σαράντα κι ὕστερα, πεθύμησε νὰ φάγη

τηγανισμένο ψάρι.

–Αν μᾶς φυλάγ’ ἡ Παναγιὰ καθὼς μᾶς’ἐ φυλάγει,

τὴν Πόλη ποιὸς θὰ πάρη;

Ρίχτει τὰ δίχτυα στὸν γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,

–Θεός νὰ τὰ βλογήση!

Τὸ λάδι βάλλει στὴν φωτιὰ μὲς στ’ ἀργυρὸ τηγάνι,

γιὰ νὰ τὰ τηγανίση.

Τὰ τηγανίζ’ ἀπὸ τὴν μία, καὶ πὰ’ νὰ τὰ γυρίση

κι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος.

Ὁ παραγιὸς τοῦ βιαστικὰ πετᾶ νὰ τοῦ μιλήση,

καὶ τάχασεν ὁ γέρος!

–Μην τηγανίζης, γέροντα, καὶ μόσχισε τὸ ψάρι

στὴν Πόλη τὴν μεγάλη!

Τὴν Πόλη τὴν ἑξακουστὴ οἱ Τοῦρκοι ἔχουν πάρει, 

μᾶς κόβουν τὸ κεφάλι!

–Στην Πόλη Τούρκου δὲν πατοῦν κι Ἀγαρηνοῦ ποδάρια!

Μὲ φαίνεται σὰν ψεύμα!

Μ’ ἂν εἲν’ ἀλήθεια τὸ κακό, νὰ σηκωθοῦν τὰ ψάρια 

νὰ πέσουν μὲς στὸ ρεῦμα!

Ἀκὸμ’ ὁ λόγος βάσταγε, τὰ ψάρι’ ἂπ’ τὸ τηγάνι,

τὴν μία μεριὰ ψημένα,

πηδήξανε κι ἐπέσανε στῆς λίμνης τὴν λεκάνη,

γερά, ζωντανεμένα.

Ἀκὸμ’ ὡς τώρα πλέουνε, κόκκιν’ ἀπὸ τὸ μέρος,

ὅπου τὰ εἶχε ψήσει.

Φυλάγουν τὸ Βυζάντιο ν’ ἀναστηθῆ κι ὁ γέρος

νὰ τ’ ἀποτηγανίση.

Του Απρίλη…

Πασχαλιές…

Παρασκευή Διακαινησίμου-της Ζωοδόχου Πηγής-

Περὶ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ποὺ γιορτάζουμε τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου εἶναι γιορτὴ τῆς Παναγίας μας. Γράφει τὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας: «Τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου ἑορτάζουμε τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν καὶ Θεομήτορος, τῆς Ζωηφόρου Πηγής• ἀκόμη ἐνθυμούμαστε καὶ τὰ ὑπερφυὴ θαύματα ποὺ ἔγιναν στὸν Ναὸ αὐτὸ ἀπὸ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ».

Ἡ Παναγία ὀνομάζεται Ζωοδόχος Πηγή, ἀφοῦ γέννησε τὴν Ζωή, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Γιὰ πρώτη φορὰ τὸ ἐπίθετο Ζωοδόχος Πηγὴ τὸ ἔδωσε στὴν Παναγία ὁ Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος τὸν 9ο αἰώνα, συνθέτοντας ἕναν ὕμνο του πρὸς τὴν Παναγία.

Ἡ γιορτή, ὅπως προαναφέρθηκε, ἀναφέρεται στὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας, γνωστοῦ ὡς «Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ στὸ Μπαλουκλί», ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπου ὑπῆρχε πηγὴ ἁγιάσματος ποὺ ἐπιτελοῦσε καὶ ἐπιτελεῖ πολλὰ θαύματα.

Ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὴν Πόλη ἀνεγέρθηκε κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Λέοντα τὸν Θράκα, ποὺ ἦταν χρηστὸς καὶ ἐπιεικής, καὶ πρὶν ἀκόμη γίνει αὐτοκράτορας ὡς ἁπλὸς στρατιώτης συνάντησε ἕναν τυφλὸ ἔξω ἀπὸ τὴν Χρυσὴ Πύλη τῆς Κωνσταντινούπολης. Ὁ τυφλός του ζήτησε νερὸ νὰ πιῆ καὶ ὁ Λέων ἀναζήτησε τὴν πηγὴ τοῦ νεροῦ στὴν περιοχή, ἡ ὁποία ἦταν κατάφυτη ἀπὸ δένδρα, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἀνακαλύψη. Λυπήθηκε πολὺ ποὺ δὲν βρῆκε νερὸ νὰ δώση στὸν τυφλό. Ἄκουσε τότε φωνὴ νὰ τοῦ λέγη: «Βασιλιᾶ Λέοντα» –δηλαδὴ τὸν ἀπεκάλεσε βασιλιά, ἐνῶ ἀκόμη ἦταν στρατιώτης, κάτι ποὺ ἐπαληθεύθηκε– «…νὰ εἰσέλθης βαθύτερα στὸ δάσος, καὶ ἀφοῦ λάβης μὲ τὶς χοῦφτες σου τὸ θολερὸ αὐτὸ νερό, νὰ ξεδιψάσης τὸν τυφλὸ καὶ νὰ πλύνης τὰ μάτια του, καὶ τότε θὰ γνωρίσης ποιὰ εἶμαι ἐγὼ ποὺ κατοικῶ στὸ μέρος αὐτό». Ὁ Λέων ἔκανε ἀμέσως ὅπως τὸν διέταξε ἡ φωνὴ καὶ ὁ τυφλὸς εἶδε τὸ φῶς του. Ἡ φωνὴ ἐκείνη ἦταν τῆς Παναγίας.

Καὶ ὁ Λέων, ὅταν ἔγινε αὐτοκράτορας, μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ φιλότιμο ἔκτισε στὸ μέρος ἐκεῖνο τοῦ ἁγιάσματος Ἱερὸ Ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ὅταν κατέρρευσε ὁ Ἱερὸς αὐτὸς Ναὸς ἀπὸ τὸν χρόνο, ἄλλοι αὐτοκράτορες –ὁ Ἰουστινιανός, ὁ Βασίλειος ὁ Μακεδών– ἀνέλαβαν καὶ ἔκτισαν ἐκ νέου τὸν Ναό, πιὸ μεγαλοπρεπῆ ἀπὸ τὸν παλαιότερο.

Μία δεύτερη παράδοση ἀναφέρει ὅτι τὸν πρῶτο Ναὸ τὸν ἔκτισε ὁ Ἰουστινιανός, βλέποντας ἐκεῖ ποὺ κυνηγοῦσε σὲ ὅραμα ἕνα μικρὸ παρεκκλήσι καὶ ἕναν Ἱερέα μπροστὰ σὲ μία πηγή, λέγοντάς του ὅτι εἶναι ἡ πηγὴ τῶν θαυμάτων. Στὸν τόπο ἐκεῖνο ἔκτισε μοναστήρι μὲ τὰ ὑλικὰ ποὺ περίσσεψαν ἀπὸ τὴν Ἁγία Σοφία.

Ὁ Ναὸς αὐτὸς στὴν Βασιλεύουσα κατέρρευσε τὸν 15ο αἰώνα. Σύμφωνα μὲ μαρτυρίες τὸ 1547 ὁ Ναὸς δὲν ὑπῆρχε πιά. Ὑπῆρχε μόνον τὸ ἁγίασμα. Τὸ 1833 ὁ Πατριάρχης Κωνστάντιος Ἃ μὲ ἄδεια τοῦ Σουλτάνου ξαναέκτισε τὸν Ναὸ πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ παλαιοῦ. Ἔτσι, στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 1835, ὁ Πατριάρχης Κωνστάντιος, μὲ 12 ἀκόμη Ἀρχιερεῖς ἐγκαινίασαν τὸν νέο Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, στὸ Μπαλουκλί. Μπαλουκλὶ σημαίνει τόπος μὲ ψάρια, ἀφοῦ στὴν δεξαμενὴ τῆς Πηγῆς ὑπάρχουν ψάρια.

Στὸν ναὸ αὐτὸ ἐπιτελοῦνταν πολλὰ θαύματα καὶ μάλιστα καὶ σὲ οἰκογένειες εὐγενῶν της αὐτοκρατορίας, μὲ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα αὐτὸ τῆς λύσεως τῆς στειρώσεως τῆς αὐτοκράτειρας Ζωῆς, ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ θαῦμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς γέννησε τὸν Κωνσταντῖνο τὸν Πορφυρογέννητο, ποὺ ἔγινε αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου. Στὸν ναὸ αὐτὸ θεραπεύθηκαν ἐπίσης οἱ αὐτοκράτορες Ἰουστινιανός, Λέοντας ὁ Σοφός, Ρωμανὸς Λεκαπηνός, ὁ Ἀνδρόνικος Γ , ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Στέφανος, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἰωάννης, πολλὲς βασίλισσες καὶ πολλοὶ ἀνώτατοι ἀξιωματοῦχοι τῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ καὶ πολλοὶ ἁπλοὶ Χριστιανοί. Τὸν 14ο αἰώνα ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος γράφοντας γιὰ τὸ ἁγίασμα τῆς Πηγῆς, παραθέτει ἕναν κατάλογο 63 θαυμάτων.

Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς παρουσιάζει τὴν Παναγία μέσα σὲ ἕνα συντριβάνι ἀπὸ τὸ ὁποῖο χύνεται ἄφθονο νερό, νὰ βαστάη στὴν ἀγκαλιὰ τῆς τὸν Χριστὸ ποὺ εὐλογεῖ. Δύο ἄγγελοι τὴν στεφανώνουν κρατώντας εἰλητάριο ποὺ γράφει: «Χαῖρε ὅτι ὑπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαῖρε ὅτι βαστάζεις τὸν Βαστάζοντα πάντα». Γύρω ἀπὸ τὸ συντριβάνι εἰκονίζονται ὁ αὐτοκράτορας καὶ πολλοὶ ἀσθενεῖς μὲ ποικίλες ἀσθένειες. Δέχονται τὸ ἁγίασμα μὲ τὸ ὁποῖο τοὺς ραντίζουν οἱ ὑγιεῖς. Στὴν ἄκρη ζωγραφίζεται μία δεξαμενὴ μὲ ψάρια, ἀφοῦ ὅπως εἴπαμε Μπαλουκλὶ σημαίνει τόπος ψαριῶν.

Ἡ εὐλάβεια καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ τῆς Κωνσταντινούπολης πρὸς τὴν Ζωοδόχο Πηγὴ μεταδόθηκε σὲ ὅλους τους Ὀρθοδόξους καὶ ἔτσι σὲ πολλὰ μέρη, ὅπως καὶ ἐδῶ στὴν Ναύπακτο, καὶ ἀπέναντι στὸ Αἴγιο, τὴν Παναγία τὴν Τρυπητή, ἀνηγέρθησαν Ναοὶ πρὸς τὴν τιμὴ τῆς Παναγίας, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ὅπου καὶ ἐκεῖ ἐπιτελοῦνται θαύματα, ποὺ στηρίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καθημερινή τους ζωὴ καὶ στὴν πίστη τους στὸν Θεό.

(πηγή:εφημ.Εκκλησιαστική Παρέμβαση)

 

 

Λευκοντυμένοι…

Διονύσιος Σολωμός -Η ημέρα της Λαμπρής-

Καθαρότατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσάτο ὕστερο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε
τ’ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη
καὶ ἀπὸ κεῖ κινημένο αργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ’ ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα
«Γλυκειὰ ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος μαυρίλα».

Χριστὸς ἀνέστη ! Νέοι, γέροι καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, ἑτοιμαστεῖτε
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτεΐτε
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθεῖτε
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε «Χριστὸς Ἀνέστη» ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Δάφνες εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
καὶ βρέφη ὡραῖα στὴν ἀγκαλιὰ οἱ μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τὲς ζωγραφισμένες
εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες
λάμπει τὸ ἀσῆμι, λάμπει τὸ χρυσάφι
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ’ τ’ ἁγιοκέρι
ὁποὺ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ στὸ χέρι.

Aναστάσεως ημέρα

Μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου

Ἅγιος Γεώργιος

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία, ἀνάμεσα στὸ 275 καὶ στὸ 285 καὶ θανατώθηκε τὸ 296 ἢ τὸ 303 μ.Χ.

Οι γονεῖς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἦταν χριστιανοί, ὁ πατέρας τοῦ εἶχε ἑλληνικὴ καταγωγὴ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἡ μητέρα τοῦ ἦταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη. Ὅταν ἦταν 10 ἐτῶν πέθανε ὁ πατέρας του καὶ ἡ μητέρα τοῦ τὸν πῆρε στὴν περιοχὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης ὅπου τὸν μεγάλωσε καὶ τὸν μόρφωσε.

Στὴν ἡλικία τῶν 18 ἐτῶν, κατατάχτηκε στὸν ρωμαϊκὸ στρατὸ στὴ Νικομήδεια. Διακρίθηκε σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ πῆρε τὸν βαθμὸ τοῦ χιλίαρχου. Ἀργότερα ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς τὸν ἔκανε διοικητὴ μὲ τὸν τίτλο τοῦ κόμη. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὀνομάζεται τροπαιοφόρος γιὰ τὴν ἀνδρεία του καὶ γιὰ τὸν ἠρωϊσμό του στὶς μάχες.

Ὁ Διοκλητιανός, ἀφοῦ ἀντιμετώπισε τὶς ἐξωτερικὲς ἀπειλὲς στράφηκε στὴν ἀναδιοργάνωση τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἀποφάσισε ὅτι οἱ ὑπήκοοί του θὰ πρέπει νὰ τὸν λατρεύουν ὡς θεὸ καὶ ξεκίνησε διωγμοὺς κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ἔκλεισε τοὺς χριστιανικοὺς ναούς, ἐξόρισε ἢ βασάνισε καὶ ὁδήγησε στὸ μαρτύριο Χριστιανοὺς ποὺ δὲν πρόδιδαν τὴν πίστη τους, ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸν στρατὸ καὶ τὶς ὑπηρεσίες τοὺς Χριστιανούς.
Ἔκανε τρεῖς συνελεύσεις γιὰ νὰ ὀργανώσει τοὺς διωγμούς, στὶς ὁποῖες μποροῦσαν νὰ εἶναι παρόντες οἱ ἀξιωματοῦχοι. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος πῆρε τὸ λόγο, ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ πῆρε θέση ἐνάντια στὸ διωγμὸ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Διοκλητιανὸς ὀργίστηκε καὶ διέταξε τὴ σύλληψη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Στὴν φυλακὴ βασανίστηκε γιὰ τὴν πίστη του καὶ ὑπέμεινε τοὺς πόνους μὲ προσευχή. Ἀρχικὰ τὸν ἔδεσαν ξαπλωμένο ἀνάσκελα καὶ ἔβαλαν ἐπάνω τοῦ ἕναν μεγάλο βαρὺ λίθο.
Στὴ συνέχεια τὸν ἔδεσαν στὸν τροχό, ποὺ εἶχε περιστρεφόμενα μαχαίρια ποὺ ἔκοβαν τὶς σάρκες. Ἕνας ἄγγελος ἐλευθέρωσε τὸν Ἅγιο καὶ τὰ τραύματά του θεραπεύτηκαν. Ὅταν αὐτὸ ἔγινε γνωστό, ὁ Πρωτολέοντας καὶ ὁ Ἀνατόλιος παρουσιάστηκαν στὸν Διοκλητιανὸ μαζὶ μὲ χίλιους στρατιῶτες καὶ ὁμολόγησαν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Διοκλητιανὸς νὰ διατάξει τὴν θανάτωσή τους. Ἡ μνήμη τοὺς τιμᾶται στὶς 23 Ἀπριλίου.

Ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε τότε νὰ φτιάξουν μία στέρνα, νὰ τὴ γεμίσουν μὲ ἀσβέστη καὶ νὰ κλείσουν ἐκεῖ τὸν Ἅγιο Γεώργιο γιὰ τρεῖς ἡμέρες. Ὅταν ἄνοιξαν τὴν στέρνα, ἀντὶ νὰ βροῦν τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου καμένο καὶ διαλυμένο, τὸν βρῆκαν ὄρθιο νὰ προσεύχεται. Ὁ λαὸς ἀναγνώρισε τὸ θαῦμα κι ἔλεγε ὅτι εἶναι μεγάλος ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου, ἀλλὰ ὁ αὐτοκράτορας θεώρησε ὅτι ἦταν κάποιου εἴδους μαγεία. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ ἀπάντησε ὅτι αὐτὸ δὲν ἦταν μαγεία ἢ ἀγυρτεία, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα τῆς θείας χάρης καὶ ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε νὰ πυρακτώσουν μεγάλα σιδερένια παπούτσια καὶ ὑποχρέωσαν τὸν Ἅγιο νὰ περπατήσει φορώντας τά. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος περπατοῦσε καὶ προσευχόταν χωρὶς νὰ παθαίνει τίποτα.

Βλέποντας τὰ νέα θαύματα τοῦ Ἁγίου, ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς συνέχισε νὰ πιστεύει ὅτι ἦταν ἀποτέλεσμα μαγείας καὶ κάλεσε τὸν μάγο Ἀθανάσιο. Αὐτὸς ἔφερε δυὸ ἀγγεῖα μὲ ἰσχυρὰ δηλητήρια καὶ ὁ αὐτοκράτορας διέταξε τὸν Γεώργιο νὰ τὰ πιεῖ. Ὁ Ἅγιος ἔκανε τὴν προσευχή του, ἤπιε τὰ δηλητήρια καὶ δὲν ἔπαθε τίποτα. Τότε ὁ Ἀθανάσιος γονάτισε μπροστὰ στὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό, καὶ θανατώθηκε ἀπὸ τὸν Διοκλητιανό. Ἡ μνήμη τοῦ μάρτυρα Ἀθανασίου του ἀπὸ μάγων, τιμᾶται στὶς 23 Ἀπριλίου.
Ἡ Ἀλεξάνδρα, σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς δούλους της, πίστεψαν στὸν Χριστό, φυλακίστηκαν ἀπὸ τὸν Διοκλητιανὸ καὶ θανατώθηκαν τὴν ἑπομένη. Ἡ μνήμη τῆς βασίλισας Ἀλεξάνδρας καὶ τῶν ὑπηρετῶν τῆς Ἀπολλώ, Ἰσαακίου καὶ Κοδράτου, ποὺ πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ τὸν Διοκλητιανό, τιμᾶται στὶς 21 Ἀπριλίου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶδε ἐνύπνιο, ὅτι σύντομα θὰ πάρει τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Τὸ ξημέρωμα οἱ στρατιῶτες τὸν παρουσίασαν στὸν Διοκλητιανό. Ὁ αὐτοκράτορας τοῦ ζήτησε νὰ θυσιάσει στὸν βωμὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Ὁ Ἅγιος μπῆκε στὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα, ἔκανε τὸ σχῆμα τοῦ σταυροῦ καὶ τότε τὸ εἴδωλο τοῦ Ἀπόλλωνα ἔπεσε καὶ κομματιάστηκε. Ὁ Διοκλητιανὸς καταδίκασε τὸν Ἅγιο σὲ θάνατο διὰ ἀποκεφαλισμοῦ.

Τὰ λείψανά του μεταφέρθηκαν στὴν περιοχὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, ἀπὸ τὸν πιστό του ὑπηρέτη, Ἅγιο Πασικράτη. Ἐκεῖ, μετὰ τὸ διάταγμα ἀνεξιθρησκείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, οἱ Χριστιανοὶ ἀνέγειραν μεγαλοπρεπῆ Ἱερὸ Ναὸ ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Γεώργιο τὸν Τροπαιοφόρο, ὅπου καὶ κατέθεσαν τὰ ἱερὰ τοῦ λείψανα.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τιμᾶται στὶς 23 Ἀπριλίου, ἀλλὰ ἂν ἡ ἑορτὴ τοῦ πέσει μέσα στὴ Σαρακοστή, μετατίθεται στὴν Δευτέρα τοῦ Πάσχα.
Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ τιμᾶται στὶς 3 Νοεμβρίου.

Ἀπολυτίκιο Ἁγίου Γεωργίου

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής,

καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής,

ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος,

Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε,

πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Χριστός Ανέστη! ! !

Ίδε ο τόπος όπου έκειτο ο Κύριος