Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (έργο του ζωγράφου Α.Φωκα)

Κυριακή Γ´ νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

Υπεραγία Θεοτόκος (έργο του ζωγράφου Α.Φωκα)

Άγιος Χαράλαμπος (έργο του ζωγράφου Ανδρέα Φωκα)

Ἀκατὰληπτον ἐστὶ

https://www.google.com/search?q=%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%80%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9&sxsrf=AJOqlzXj78vx9gRg4uE9Huk6-Hp5OwO97Q%3A1675324629282&source=hp&ei=1WzbY7faDpWA9u8Pt_WlsAc&iflsig=AK50M_UAAAAAY9t65e4f34jxn3ALX-FNnYkaNuIgPCqA&oq=%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7&gs_lcp=Cgdnd3Mtd2l6EAEYADILCAAQgAQQsQMQgwEyBQgAEIAEMgUIABCABDIFCAAQgAQyBQgAEIAEMgcIABCABBAKMgcIABCABBAKMgUIABCABDIHCAAQgAQQCjIHCAAQgAQQCjoLCC4QgwEQsQMQgAQ6EQguEIAEELEDEIMBEMcBENEDOgsILhCxAxCDARDUAjoICAAQsQMQgwE6CAguELEDEIAEOgsILhCABBCxAxDUAjoICAAQgAQQsQM6EQguEIAEELEDEMcBEK8BENQCOg4ILhCABBCxAxDHARCvAToICC4QgAQQsQM6CAguEIAEENQCOgUILhCABFAAWOwXYPQnaABwAHgAgAFoiAHIBJIBAzYuMZgBAKABAQ&sclient=gws-wiz#fpstate=ive&vld=cid:91b6448a,vid:P1r6Yo4Xxrw

Ιερομ.Ναθαναηλ-Δ.Γκαλημανας

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΟΠΑΥΣΗΣ (ἀπὸ Μπὰμπη)

—Από Πατερικό χειρόγραφο—

Έλεγε κάποιος απ’ τους Πατέρες ότι ένας μοναχός μπήκε κάποτε σ’ ένα ιατρείο κι εκεί πέρα είδε πολλούς που είχαν έρθει έχοντας διάφορες ασθένειες και που ο γιατρός έδινε στον καθένα τ’ ανάλογα φάρμακα.
Αυτός, λοιπόν, ο μοναχός πλησίασε τον γιατρό και του λέει: «Υπάρχει κανένα γιατρικό βότανο που να σταματάει τ’ αμαρτήματα;».
Του λέει ο γιατρός:
«Ναι, υπάρχει. Πήγαινε και πάρε τη ρίζα της πνευματικής πτωχείας, τα φύλλα της υπομονής, του βελανιδιού την ταπείνωση και την προσευχή των νοσούντων.

Κι αφού τα τρίψεις όλα μαζί μες το γουδί της υπομονής, πέρασέ τα απ’ το κόσκινο των καθαρών λογισμών, και βάλ’ τα όλα μέσα στην καθαρή χύτρα του εαυτού σου, βάζοντας σ’ αυτή το νερό της αγάπης· και κάτω από τη χύτρα άναψε τη φλόγα του θείου πυρός.

Κι όταν βράσουν αυτά καλά, άδειασέ τα με διάκριση πνευματική και δοκίμασέ τα με το κουτάλι της κατάνυξης· και σ’ όλες τις μέρες της ζωής σου μη στραφείς πίσω στο παρελθόν σου.«
»Αυτή είναι η μέθοδος που διαλύει πληθώρα αμαρτημάτων!…».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ
ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ
(1886–1983)

Χαικου

Εἰς τὴν Πεντηκοστὴ

Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Θ. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πάντοτε ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει, δὲν ἔχει οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος, ἀλλ’ εἶναι πάντοτε ἑνωμένο καὶ ἀριθμεῖται μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.

Διότι δὲν θὰ ἅρμοζε ποτὲ νὰ ἐλλείπει ὁ Υἱὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα ἢ τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Υἱό, ἐπειδὴ θὰ ἦταν σὲ μέγιστο βαθμὸ ἄδοξη ἡ θεότητα, σὰν ἀπὸ μεταμέλεια ἀκριβῶς νὰ ἦλθε σὲ συμπλήρωση γιὰ νὰ γίνει τέλεια.

[Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] λοιπὸν πάντοτε καὶ αἰώνια μεταλαμβάνεται [μὲ τὶς θεῖες ἐνέργειές Του], δὲν μεταλαμβάνει· ὁδηγεῖ στὴν τελείωση [τοὺς ἀνθρώπους], δὲν τελειώνεται· παρέχει τὴν πνευματικὴ πλήρωση, δὲν ἔχει ἀνάγκη πληρώσεως· ἁγιάζει, δὲν ἁγιάζεται· κάνει [τοὺς ἀνθρώπους] θεούς, δὲν θεώνεται αὐτὸ πρὸς Ἑαυτό, καὶ πρὸς ἐκείνους μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἑνωμένο, εἶναι πάντοτε τὸ ἴδιο καὶ ἀπαράλλακτο· ἀόρατο, ἄχρονο, ἀχώρητο, ἀναλλοίωτο, ὑπεράνω ἀπὸ κάθε ἔννοια ποιότητας, ποσότητας καὶ μορφῆς, ἀψηλάφητο, κινούμενο ἀφ’ Ἑαυτοῦ, κινούμενο συνεχῶς, ἔχοντας ἀφ’ Ἑαυτοῦ ἐξουσία, ἔχοντας ἀφ’ Ἑαυτοῦ δύναμη, παντοδύναμο (ἂν καὶ ὡς πρὸς τὴν πρώτη ἀρχή, ὅπως ἀκριβῶς ὅλα τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὸν Μονογενῆ Υἱό, ἔτσι καὶ τοῦ Πνεύματος ἀνάγεται [εἰς τὸν Θεὸ Πατέρα]).

Εἶναι ζωὴ καὶ πρόξενος ζωῆς, τὸ φῶς καὶ χορηγεῖ φῶς, ἀφ’ Ἑαυτοῦ ἀγαθὸ καὶ πηγὴ ἀγαθότητας. Πνεῦμα εὐθές, ἡγεμονικό, κύριο [καλεῖ καὶ] ἀποστέλλει [τοὺς ἄξιους, ὅπως ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱός], θέτει ὅρια [σὲ ὅλη τὴν κτίση] κάνει τοὺς ἀνθρώπους ναοὺς οἴκους Του, ὁδηγεῖ, ἐνεργεῖ ὅπως θέλει, διανέμει χαρίσματα. Εἶναι Πνεῦμα υἱοθεσίας [κάνει τοὺς ἀνθρώπους υἱοὺς τοῦ Θεοῦ], ἀληθείας, σοφίας, συνέσεως, γνώσεως, εὐσέβειας, βουλῆς, δυνάμεως, φόβου [θείου], ὅσων ἔχουν ἀπαριθμηθεῖ.

Δία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γνωρίζεται ὁ Πατὴρ καὶ δοξάζεται ὁ Υἱός, καὶ ἀπὸ Αὐτοὺς μόνο γνωρίζεται Αὐτό, εἶναι δηλαδὴ τὰ τρία πρόσωπα Ἕν, μία εἶναι ἡ λατρεία καὶ ἡ προσκύνηση [ποὺ προσφέρεται], μία ἡ δύναμη, ἡ τελειότητα, ἕνας ὁ ἁγιασμὸς [ποὺ παρέχεται]. Καὶ γιατί νὰ μακρολογῶ; Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ, εἶναι τοῦ Υἱοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγεννησία.

Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Υἱός, εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν γέννηση. Αὐτὰ (τὰ ἰδιώματα), ὅσο βέβαια μπορῶ νὰ ἐκφρασθῶ μὲ τὸν λόγο μου, δὲν ξεχωρίζουν οὐσίες, ἀλλ’ ὁρίζουν τὴν μία καὶ ἑνιαία οὐσία τῆς θεότητας.

Ι. Στενοχωρεῖσαι γιὰ τὶς ἀντιθέσεις (ποῦ χρησιμοποίησα); Ἐγὼ ὅμως γιὰ τὸ μῆκος τοῦ λόγου. Τίμησε λοιπὸν τὴν (σημερινὴ) ἡμέρα τοῦ Πνεύματος· συγκράτησε λίγο τὴ γλώσσα, ἂν γίνεται. Γιὰ ἄλλες γλῶσσες γίνεται ὁ λόγος· αὐτὲς εὐλαβήσου ἢ φοβήσου, πύρινες καθὼς φαίνονται. Σήμερα ἂς ὑψώσουμε μ’ εὐλάβεια ὅλο μας τὸν νοῦ στὸ θεῖο μυστήριο [τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος], ἂς κάνουμε αὔριο ἀνάλυση λέξεων σήμερα ἂς ἑορτάσουμε [μὲ κατάνυξη], ἂς εἰπωθεῖ κάτι ἄξιο ντροπῆς [ἀπὸ τοὺς ἀντιλέγοντες] αὔριο.

Αὐτὰ γίνονται μὲ τρόπο μυστικὸ [στὸ ταμεῖο τῆς ψυχῆς ἐνώπιόν του Θεοῦ], ἐκεῖνα γίνονται μὲ τρόπο πομπώδη [ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων]· αὐτὰ γίνονται στὶς ἐκκλησίες, ἐκεῖνα στὶς ἀγορές· αὐτὰ ἁρμόζουν σὲ ἀνθρώπους σώφρονες καὶ νηφάλιους, ἐκεῖνα σὲ ἀνθρώπους ποὺ μεθοῦν αὐτὰ εἶναι ὅσων ἐνεργοῦν μὲ σοβαρότητα [ὅση ἀξίζει στὸ μεγάλο μυστήριο], ἐκεῖνα ὅσων παίζουν κατὰ τοῦ Πνεύματος.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἁπαλλαγήκαμε ἀπ’ ὅ,τι εἶναι ἀλλότριο [τῆς εὐσεβείας], ἂς καταρτίσουμε τὸ δικό μας [τὸ λόγο περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος].

ΙΑ. Αὐτὸ [τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] ἐνεργοῦσε πρὶν ἀπ’ ὅλα στὶς ἀγγελικὲς καὶ οὐράνιες δυνάμεις, σ’ ὅσες εἶναι πρῶτες μετὰ τὸ Θεὸ καὶ σ’ ὅσες εἶναι κοντὰ στὸ Θεό. Διότι ἡ τελείωση καὶ ἡ ἔλλαμψη σ’ αὐτὲς καὶ ἡ δυσκινησία ἢ ἡ ἀκινησία τους πρὸς τὸ κακὸ δὲν εἶναι ἀπὸ ἄλλη αἰτία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔπειτα [ἐνεργοῦσε] στοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Προφῆτες.

Ἀπ’ αὐτοὺς οἱ μὲν εἶχαν θέα τοῦ Θεοῦ ἢ Τὸν ἐγνώρισαν [μὲ ἀποκάλυψη], οἱ δὲ προγνώρισαν καὶ τὸ μέλλον, μὲ τὸ νὰ σχηματίζει τὸ Πνεῦμα εἰκόνες στὸ νοῦ τους καὶ σὰν νὰ ἦσαν παρόντες συναναστρεφόμενοι ὅσα ἐπρόκειτο νὰ πραγματοποιηθοῦν στὸ μέλλον.

Τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Πνεύματος. Ἔπειτα [ἐνεργοῦσε] στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ (διότι δὲν λέγω γιὰ τὸ Χριστό, στὸν Ὁποῖο παρευρίσκετο [τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] ὄχι ὡσὰν νὰ ἐνεργοῦσε, ἀλλ’ ὡς συμπαρευρισκόμενο σὲ ὁμότιμη σχέση [μὲ Αὐτὸ])· καὶ σ’ αὐτοὺς κατὰ τρεῖς τρόπους, στὸ μέτρο ποῦ μποροῦσαν νὰ Τὸ δεχθοῦν, καὶ κατὰ τρεῖς καιρούς: πρὶν νὰ δοξασθεῖ ὁ Χριστὸς μὲ τὸ πάθος Του· ἀφοῦ δοξάσθηκε μὲ τὴν Ἀνασταση· καὶ μετὰ τὴν Ἄνοδό Του στοὺς οὐρανοὺς ἢ τὴν ἀποκατάσταση, ἢ ὅπως καὶ πρέπει νὰ τὴν ὀνομάσουμε, φανερώνει δὲ [τὴν ἐνέργεια αὐτή] ἡ πρώτη θεραπεία καὶ κάθαρση ἀπὸ τὶς ἀσθένειες καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἡ ὁποία βέβαια δὲν γινόταν χωρὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· καὶ τὸ ἐμφύσημα [τοῦ Κυρίου στὰ πρόσωπα τῶν μαθητῶν Του] μετὰ τὴν τελείωση τῆς [ἐνσάρκου] οἰκονομίας, πού εἶναι φανερὰ προσθήκη περισσοτέρας χάριτος· καὶ τώρα ὁ διαμερισμὸς τῶν πύρινων γλωσσῶν, ποὺ πανηγυρίζουμε.

Ἀλλὰ τὸ πρῶτο ἔγινε ἀμυδρὰ· τὸ δεύτερο, πιὸ φανερὰ· καὶ τὸ [τρίτο] τώρα, τελειότερα … Καὶ δὲν παρίσταται τώρα [τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] κατὰ τὴν ἐνέργεια, ὅπως πρωτύτερα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία, ἢ ὅπως ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ τὸ πεῖ κανείς, καὶ μένοντας μαζί τους καὶ μέσα τους [στοὺς ἁγίους ἀποστόλους] βοηθὸς καὶ παραστάτης στὸ ἔργο τους(11). Διότι ἔπρεπε, ἀφοῦ ὁ Υἱὸς συνανεστράφη μὲ μᾶς σωματικά, καὶ Αὐτὸ νὰ φανερωθεῖ σωματικὰ(12)· καὶ ἀφοῦ ἐπανῆλθε πρὸς Ἑαυτὸν ὁ Χριστός, Ἐκεῖνο νὰ κατέλθει πρὸς ἐμᾶς· καὶ ἔρχεται μὲν ὡς Κύριο, «πέμπεται» [ἀποστέλλεται] δὲ ὄχι ὡς κατώτερο. Διότι οἱ λέξεις αὐτὲς [ἔρχεται, πέμπεται] φανερώνουν ἐξ ἴσου τὴν ἑνότητα καὶ ὁμοτιμία [τῶν προσώπων] παρὰ χωρίζουν τὶς φύσεις.

ΙΒ. Διά τοῦτο μετὰ τὸ Χριστὸ μὲν [κατέρχεται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα] γιὰ νὰ μὴ μᾶς λείπει Παράκλητος [Παρήγορος]· «Ἄλλος» δέ, γιὰ νὰ ἔχεις στὸ νοῦ σου τὴν ὁμοτιμία. Διότι τὸ «ἄλλος» σημαίνει ἄλλος ἀκριβῶς ὅπως ἐγὼ γίνεται. Τοῦτο δὲ σημαίνει κοινὴ δεσποτεία καὶ ὄχι ὑποτίμηση. Διότι ἐγὼ ξέρω καλὰ ὅτι τὸ «ἄλλος» λέγεται ὄχι γιὰ διαφορετικὰ πράγματα, ἀλλὰ τῆς ἰδίας οὐσίας.

Μὲ μορφὴ γλωσσῶν δὲ [κατῆλθε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] ἐξ αἰτίας τῆς συγγενείας πρὸς τὸ Λόγο. Πύρινων δέ, καὶ ἀναζητῶ γιὰ ποῖο ἀπ’ τὰ δύο: γιὰ τὴν κάθαρση (διότι μιλοῦμε γιὰ πῦρ-φωτιὰ, πού καθαρίζει, ὅπως μποροῦν ἀπὸ παντοῦ νὰ μάθουν ὅσοι θέλουν) ἢ γιὰ τὴν οὐσία; Διότι ὁ Θεὸς μᾶς εἶναι πῦρ [κατὰ μίαν εἰκόνα τῆς ἀπροσίτου θείας οὐσίας] καὶ «πῦρ καταναλίσκον» [φωτιὰ ποὺ κατακαίει καὶ ἀφανίζει] τὴ μοχθηρία, [καὶ τὸ λέω] ἔστω κι’ ἂν ἀγανακτεῖς πάλι, διότι στενοχωρεῖσαι γιὰ τὸ ὁμοούσιο [ποὺ ἀποδίδω στὸ Ἅγιον Πνεῦμα].

Καὶ ἐχωρίστηκαν [οἱ γλῶσσες] διότι τὰ χαρίσματα [ποὺ ἐχορήγησε] ἦταν πολλὰ καὶ διαφορα· ἐκάθισαν δέ, ἐπειδὴ ἡ ἐξουσία Του εἶναι βασιλική, καὶ ἐπειδὴ ἀναπαύεται εἰς τοὺς ἁγίους· ἀφοῦ καὶ τὰ χερουβεὶμ εἶναι θρόνος τοῦ Θεοῦ. Στὸ ὑπερῶο δὲ (ἂν δὲν θεωρηθῶ ὅτι καταβάλλω μάταιο κόπο κάπως περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι πρέπει) διότι θὰ ἀνέβαιναν καὶ θὰ ὑψώνονταν ἀπὸ χάμω (πνευματικὰ) αὐτοὶ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ Τὸ δεχθοῦν ἀφοῦ καὶ μὲ θεία ὕδατα [Ἀγγελικὲς δυνάμεις] στεγάζονται οὐράνια ὑπερῶα [ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ] καὶ ὑμνεῖται ὁ Θεὸς(13).

Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐπίσης στὸ ὑπερῶο συμμετέχει στὸ μυστήριο [τῆς Θείας Εὐχαριστίας] μὲ αὐτοὺς ποὺ μυοῦνται στὰ ὑψηλότερα, γιὰ νὰ παρασταθεῖ αὐτό, ὅτι ἀφ’ ἑνὸς μὲν πρέπει ὁ Θεὸς νὰ κατέβει λίγο πρὸς ἐσᾶς, πράγμα ποὺ ξέρω ὅτι ἔγινε παλαιότερα στὸν Μωυσῆ, ἀφ’ ἑτέρου δὲ πρέπει ἐμεῖς ν’ ἀνέβουμε καὶ ἔτσι νὰ γίνει [δυνατὴ] ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ν’ ἀναμειχθεῖ δηλαδὴ ἡ [ὑπερτελεία] ἀξία [τῆς θεότητας μὲ τὴν μηδαμινότητα τῆς ἀνθρωπότητας].

Ἐφ’ ὅσον ὅμως [τὸ θεῖο καὶ τὸ ἀνθρώπινο] μένουν τὸ μὲν στὴν οἰκεία περιωπή, τὸ δὲ στὴν ταπείνωση, παραμένει ἄμικτη ἡ ἀγαθότης [τοῦ Θεοῦ] καὶ ἡ φιλανθρωπία Τοῦ ἀκοινώνητη [ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο]· καὶ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν χάσμα μεγάλο καὶ ἀδιαπέραστο, ποὺ ἐμποδίζει ὄχι μόνο τὸν πλούσιο ἀπὸ τὸν Λάζαρο καὶ τοὺς ἐπιθυμητοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλὰ [ὅλη] τὴν κτιστὴ καὶ ρευστὴ φύση, ἀπὸ τὴν ἄκτιστη καὶ ἀμετάβλητη.

ΙΓ. Αὐτὸ [τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] κηρύχθηκε μὲν ἀπὸ τοὺς προφῆτες, ὅπως στὸ «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμὲ»· καί, θ’ ἀναπαυθοῦνε ἐπ’ αὐτὸν ἑπτὰ Πνεύματα· καὶ «κατέβηκε Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ ὁδήγησε αὐτοὺς»· καί, Πνεῦμα ἐπιστήμης ποὺ ἐγέμισε τὸν Βεσελεὴλ τὸν ἀρχιτέκτονα τῆς σκηνῆς· καί, Πνεῦμα ποὺ παροργίζεται καί, Πνεῦμα ποὺ ἐσήκωσε ψηλὰ τὸν Ἠλία μέσα σὲ ἅρμα καὶ ποὺ ὁ Ἐλισσαῖος ἐζήτησε διπλάσιο· καί, Πνεῦμα ἀγαθὸ καὶ ἡγεμονικὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ Δαβὶδ ὁδηγήθηκε καὶ στηρίχτηκε. Τὸ ὑποσχέθηκε δὲ [ὁ Θεός], προηγουμένως μὲν μὲ τὸν προφήτη Ἰωήλ:

«Καὶ στὶς ἔσχατες ἡμέρες [ὅταν θὰ ἔλθει ὁ Μεσσίας] λέγοντας (ὁ Θεὸς ὅτι θὰ συμβεῖ τοῦτο) θὰ ἐκχύσω χαρίσματα ἀπὸ τὸ Πνεῦμα μου εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους (ποὺ πιστεύουν δηλαδὴ) καὶ εἰς τοὺς υἱούς σας καὶ εἰς τὰς θυγατέρας σας» καὶ τὰ ἑξῆς.

Ὁ Ἰησοῦς δὲ ὕστερα, ὁ Ὁποῖος δοξάζεται [ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] καὶ ἀντιδοξάζει [Αὐτό], ὅπως καὶ τὸν Πατέρα καὶ [δοξάζεται] ἀπὸ τὸν Πατέρα. Καὶ ἡ ὑπόσχεση [τοῦ Χριστοῦ], ὡς πλούσια, βεβαιώνει ὅτι [τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] θὰ μένει μὲ τοὺς πιστοὺς αἰώνια, δηλαδὴ τώρα μὲ τοὺς ἄξιους σὲ κάθε καιρό, ὕστερα δὲ μ’ ἐκείνους ποὺ ἀξιώνονται [νὰ κληρονομήσουν] τὰ ἐκεῖ [ἀγαθά], ὅταν φυλάξουμε Αὐτὸ ὁλόκληρο μὲ τὴν [ἐνάρετη] ζωή μας, καὶ δὲν χωρισθοῦμε [ἀπὸ Αὐτὸ] τόσο, ὅσο ἁμαρτάνουμε.

ΙΔ. Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συνδημιουργεῖ μὲν μὲ τὸν Υἱὸ καὶ τὴν κτίση καὶ τὴν ἀνάσταση. Καὶ ἂς σὲ πείσει τὸ «Μὲ τὸ Λόγο τοῦ Κυρίου ἔγιναν καὶ ἐστερεώθηκαν οἱ οὐρανοί, καὶ μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ στόματος Τοῦ ἐδημιουργήθηκε τὸ ἀμέτρητο πλῆθος τῶν ἀστέρων»· «τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μὲ ἐδημιούργησε, ἡ πνοὴ δὲ τοῦ Παντοκράτορας μὲ διδάσκει»· καὶ πάλι· «θὰ ἐξαποστείλεις τὸ [ζωοποιὸ] Πνεῦμα Σου, καὶ θὰ κτισθοῦν [ἀναδημιουργηθοῦν] καὶ [ἔτσι] θὰ ἀνακαινίσεις τὸ πρόσωπο τῆς γῆς».

Δημιουργεῖ δὲ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση· καὶ ἂς σὲ πείσει τὸ ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἰδεῖ ἢ νὰ λάβει τὴν βασιλεία [τῶν οὐρανῶν], ἂν δὲν «γεννηθεῖ ἄνωθεν» [ἀναγεννηθεῖ πνευματικὰ] ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ δὲν καθαρισθεῖ ἀπὸ τὴν προηγούμενη [κατὰ σάρκα] γέννηση. Αὐτὴ [ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση] ἡ ὁποία εἶναι μυστήριο ποὺ φανερώθηκε τὴ νύκτα [ἀπὸ τὸν Κύριο στὸ Νικόδημο] συντελεῖται μὲ τὴν διάπλαση [τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ κάνει τὸν πιστὸ κοινωνὸ] τοῦ θείου φωτὸς καί τῆς θείας ἡμέρας, τὴν ὁποία καθένας δέχεται μέσα του [καὶ μὲ τὴν δική του πνευματικὴ ἐργασία].

Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα (διότι εἶναι σὲ ἄπειρο βαθμὸ σοφὸ καὶ φιλάνθρωπο), ἂν λάβει ποιμένα προβάτων τὸν κάνει θεόπνευστο ψαλμωδό, ποὺ μὲ τὴν ψαλμωδία τοῦ ἀπομακρύνει τὰ πονηρὰ πνεύματα, καὶ τὸν ἀναδεικνύει βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ.

Ἂν πάρει αἰγοβοσκὸ ποὺ χαράζει συκομορέες, τὸν κάνει προφήτη. Θυμήσου τὸν Δαβὶδ καὶ τὸν Ἀμῶς. Ἂν πάρει νεανίσκο εὐφυῆ, τὸν κάνει κριτὴ πρεσβυτέρων καὶ προχωρημένων στὴν ἡλικία. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ὁ Δανιήλ, ποὺ ἐνίκησε λέοντες μέσα στὸ λάκκο.

Ἂν βρεῖ ἁλιεῖς, τοὺς πιάνει μὲ τὴν σαγήνη [τῆς χάριτος] ὁδηγώντας τους στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς κάνει ἱκανοὺς νὰ συλλαμβάνουν ὅλον τὸν κόσμο μὲ τὴν πλοκὴ τοῦ λόγου. Νὰ ἐννοήσεις τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα καὶ τοὺς υἱοὺς τῆς βροντῆς [Ἰωάννη καὶ Ἰάκωβο], ποὺ ἐβρόντησαν τὰ πνευματικά.

Ἐὰν [πάρει] τελῶνες, τοὺς κερδίζει στὴ μαθητεία [τοῦ Χριστοῦ] καὶ δημιουργεῖ ἐμπόρους ψυχῶν. Τὸ λέει ὁ Ματθαῖος, ὁ χθὲς τελώνης καὶ σήμερα εὐαγγελιστής.

Ἐὰν [πάρει] διῶκτες θερμούς, μεταθέτει τὸν ζῆλο τους καὶ κάνει Παύλους ἀντὶ Σαύλων, καὶ τόσο πολύ [τούς ἀνυψώνει] πρὸς τὴν εὐσέβεια, ὅσο ἦταν στὴν κακία ποὺ τοὺς βρῆκε. Αὐτὸ εἶναι καὶ Πνεῦμα πραότητας· καὶ ὀργίζεται γι’αὐτοὺς ποὺ ἁμαρτάνουν.

Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἂς γνωρίσουμε Αὐτὸ ὡς πράο καὶ ὄχι ὀργιζόμενο, ὁμολογώντας τὴν ἀξία Του [ὡς Θεοῦ] καὶ ἀποφεύγοντας κάθε βλάσφημο λόγο, καὶ ἂς μὴ θελήσουμε νὰ τὸ ἰδοῦμε νὰ ὀργίζεται γιὰ ἁμαρτία ποὺ εἶναι ἀσυγχώρητη [τὴν βλασφημία εἰς Αὐτό].

Αὐτὸ [τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] κάνει κι’ ἔμενα σήμερα τολμηρὸ κήρυκα σὲ σας· ἐὰν μὲν χωρὶς νὰ πάθω τίποτε, ἡ χάρη, στὸν Θεὸ· ἐὰν δὲ πάθω, καὶ πάλι χάρη· τὸ μὲν [πρῶτο], γιὰ νὰ λυπηθεῖ [ὁ Θεὸς] αὐτοὺς ποῦ μᾶς μισοῦν τὸ δέ, γιὰ νὰ μᾶς ἁγιάσει, μὲ τὸ νὰ πάρουμε τὸν μισθὸ αὐτὸ τῆς ἱερουργίας τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ νὰ τελειωθοῦμε δηλαδὴ μὲ τὸ αἷμα μας(14).

ΙΕ. Μιλοῦσαν μὲν λοιπὸν [οἱ Ἀπόστολοι] ξένες γλῶσσες καὶ ὄχι τὶς πατρικές τους, καὶ τὸ θαῦμα εἶναι μεγάλο, νὰ μιλοῦν ἄνθρωποι γλώσσα ποὺ δὲν ἔμαθαν καὶ αὐτὸ τὸ σημεῖο [θαῦμα] εἶναι γιὰ τοὺς ἀπίστους, ὄχι γι’ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν, γιὰ νὰ εἶναι κατήγορο τῶν ἀπίστων, ὅπως ἔχει γραφτεῖ· «Ὅτι μὲ ἀνθρώπους ποὺ μιλοῦν ξένες γλῶσσες καὶ μὲ χείλη ξένων λαῶν θὰ ὁμιλήσω πρὸς τὸ λαὸ αὐτόν, ἀλλ’ οὔτε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ μὲ ἀκούσουν, λέγει ὁ Κύριος».

Ἄκουγαν δὲ [ὅσοι ἦσαν τότε στὰ Ἱεροσόλυμα]. Ἐδῶ σταμάτησε λίγο καὶ διερωτήσου, πῶς θὰ διαιρέσεις τὸν λόγο. Διότι ἔχει κάτι τὸ ἀμφίβολο ἡ λέξη [«ἤκουον»] τὸ ὁποῖο διαχωρίζεται μὲ τὴν τελεία. Ἄρα, δηλαδή, ἄκουγαν ὁ καθένας στὴ δική του γλώσσα, φερ’ εἰπεῖν σὰν νὰ ἠχεῖ δυνατὰ μία φωνή, καὶ ν’ ἀκούγονται πολλές, μὲ τὸ νὰ πάλλεται ἔτσι ὁ ἀέρας καί, γιὰ νὰ τὸ πῶ σαφέστερα, μὲ τὸ νὰ γίνεται ἡ φωνὴ φωνές;

Ἢ πρέπει νὰ σταματήσουμε στὸ «ἤκουον», τὸ δὲ «λαλούντων» στὶς δικές τους γλῶσσες νὰ τὸ προσθέσουμε στὰ ἑπόμενα, γιὰ νὰ εἶναι: «Καθὼς μιλοῦσαν γλῶσσες», τὶς δικὲς των, αὐτῶν ποὺ ἀκούγανε, ποὺ σημαίνει ξένες· πρὸς τοῦτο δὲ καὶ μᾶλλον τάσσομαι. Διότι μὲ ἐκεῖνον μὲν τὸν τρόπο τὸ θαῦμα θὰ ἦταν ἐκείνων ποὺ ἄκουγαν μᾶλλον παρὰ ἐκείνων ποὺ μιλοῦσαν.

Μὲ αὐτὸν δὲ τὸν τρόπο ἐκείνων ποὺ μιλοῦσαν οἱ ὁποῖοι καὶ κατηγορήθηκαν γιὰ μέθη, εἶναι φανερὸ ὅτι μὲ τὸ νὰ θαυματουργοῦν αὐτοὶ ὡς πρὸς τὶς γλῶσσες μὲ τὴν δύναμη τοῦ Πνεύματος.

ΙΣΤ. Πλὴν εἶναι μὲν ἄξια νὰ ἐξυμνεῖται καὶ ἡ παλαιὰ διαίρεση τῶν γλωσσῶν (ὅταν οἰκοδομοῦσαν τὸν πύργο ἐκεῖνοι ποὺ συμφώνησαν κακῶς καὶ ἀθέως, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς τολμοῦν μερικοὶ)· διότι μὲ τὸ νὰ διαλυθεῖ ἡ ὁμογνωμοσύνη μαζὶ μὲ τὸ σχίσιμο (διαφορὰ) τῆς γλώσσας, σταμάτησε τὸ ἐγχείρημα. Περισσότερο ὅμως πρέπει νὰ ἐξυμνεῖται αὐτή [ἡ διαίρεση] ποὺ θαυματουργεῖται σήμερα. Διότι ἀφοῦ διαλύθηκε [ἡ γλώσσα] ἀπὸ τὸ ἕνα Πνεῦμα σὲ πολλούς, συνάγεται πάλι σὲ μία ἁρμονία.

Καὶ ὑπάρχει διαφορὰ χαρισμάτων, [στὴν γλωσσολαλία] ποὺ χρειάζεται ἄλλο χάρισμα γιὰ νὰ διακρίνεται τὸ περισσότερο ὠφέλιμο [γιὰ τὴν σύναξη τῶν πιστῶν]· ἐπειδὴ ὅλες οἱ γλῶσσες εἶναι ἐπαινετές. Καλὴ δὲ θὰ λεγόταν καὶ ἐκείνη, γιὰ τὴν ὁποία λέει ὁ Δαβίδ: «Καταπόντισε, Κύριε, καὶ καταμοίρασε τὶς γλῶσσες τους». Γιατί; «Διότι ἀγάπησαν ὅλους τούς λόγους ποὺ καταποντίζουν [τοὺς ἀνθρώπους] γλώσσα δόλια»· φανερὰ σχεδὸν κατηγορώντας αὐτὲς τὶς γλῶσσες ἐδῶ, ποὺ χωρίζουν τὴν θεότητα [μὲ τὸ νὰ μὴ ὁμολογοῦν τὴν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος]. Αὐτὰ λοιπὸν καὶ ἀρκετά.

ΙΗ. Ἐμεῖς μὲν πρέπει νὰ ἀπολύσουμε τὴν σύναξη (διότι ἦταν ἀρκετὸς ὁ λόγος), τὴν πανήγυρη ὅμως οὐδέποτε. Ἀλλ’ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἑορτάσουμε, τώρα μὲν καὶ σωματικὰ [συμμετέχοντας στὰ τελούμενα], ὕστερα δὲ ἀπὸ λίγο ἐντελῶς πνευματικὰ [σὲ ἡσυχία μὲ πνευματικὴ μελέτη καὶ νοερὰ προσευχὴ]· ὅπου καὶ τοὺς λόγους αὐτῶν [τῶν ὑμνωδῶν] θὰ κατανοήσουμε καθαρότερα καὶ σαφέστερα, ἑνωμένοι μὲ Αὐτὸν τὸ Λόγο καὶ Θεὸ καὶ Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τὴν ἀληθινὴ ἑορτὴ καὶ ἀγαλλίαση τῶν σωζομένων μὲ τὸν Ὁποῖο ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ στὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

11. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, καὶ κατὰ τὸν πρῶτο καιρὸ τῆς κλήσεως καὶ ἀποστολῆς τῶν Μαθητῶν, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργοῦσε «ἀμυδρά», μετὰ δὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου «ἐκτυπώτερα» κατὰ τὴν δεκτικότητα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὅμως καὶ μετὰ «τελειώτερα». Τότε φανερωνόταν «κατὰ τὴν ἐνέργεια», τώρα ὅμως, «κατὰ τὴν οὐσία».

Ἡ λέξη «οὐσιωδῶς» χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς Πατέρες μὲ τὴν σημασία τῆς ἐνοικήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ πληρώματος τῆς χάριτός Του, σὲ διάκριση ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ἑνὸς μόνον ἢ περισσοτέρων χαρισμάτων Αὐτοῦ. Κατὰ τὸν ἴδιο ἄρρητο τρόπο ποὺ ἐνοικεῖ ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἷος. Δὲν πρέπει βέβαια νὰ νοήσουμε καμμία ἀναφορὰ στὴ θεία οὐσία, ἢ ὁποία εἶναι ἀπρόσιτη καὶ ἄμεθεκτη ἀπὸ κάθε κτιστὴ φύση.

12. Θέλοντας ὁ θεῖος Γρηγόριος νὰ τονίσει τὸ ὁμοούσιό του Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸν Υἱό, συνδέει συχνὰ διάφορα γεγονότα τῆς θείας οἰκονομίας κατὰ τὴν φανέρωση τῶν δύο Προσώπων στὸν κόσμο. Ἔτσι, ἀφοῦ ἀναφέρεται στὴν σωματικὴ παρουσία τοῦ Υἱοῦ, ὁμιλεῖ γιὰ τὴν «σωματικὴ» ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐννοεῖ μᾶλλον τὴν κάθοδό Του κατὰ τὴν Βάπτιση ὡς περιστερᾶς καὶ κατὰ τὴν Πεντηκοστὴν ἐν εἴδει πύρινων γλωσσῶν, οἱ ὁποῖες δείχνουν ἐπίσης καὶ τὴν «συγγένεια πρὸς τὸν Λόγο».

13. Ἀλληγορικὴ ἑρμηνεία τοῦ «ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τὰ ὑπερώα Αὐτοῦ» (ψάλμ. 103,3). Κατ’ αὐτήν, θεία ὕδατα σημαίνουν ἀγγελικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες εἶναι θρόνος δόξης τῆς θείας μεγαλειότητος καὶ ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα τὸν Θεόν.

14. Τὴν νύκτα τοῦ Πάσχα τοῦ ἰδίου ἔτους, ὁ θεῖος Γρηγόριος εἶχε τραυματισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἑξαγριωθέντες ἀρειανούς, ποὺ ὅρμησαν μὲ μανία ἐναντίον τοῦ γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσουν. Αἰσθάνεται ὅτι καὶ πάλι μπορεῖ νὰ κινδυνεύσει, ἂν καὶ ἴσως ὄχι ἀπὸ τοὺς πνευματομάχους.

Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος (ἐπιμ.), Μιλάει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

 ἔκδ. Α.Δ. Ἀθήνα 1991.

H ANAΛHΨH TOY KYPIOY (απο Μπαμπη)

του π. Ανανία Κουστένη

Ὁ φιλάνθρωπος Xριστὸς μας, σεβαστέ μου Γέροντα καὶ ἀγαπημένοι ἀδελφοί μου, ἀφοῦ ἔμεινε σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες ἐπάνω στὴ γῆ, μετὰ τὴ Θεία Tου Ἀνάσταση, κι ἀφοῦ παρουσιαζότανε στοὺς Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, καὶ συνέτρωγε οἰκονομικὰ μαζί τους, ἐνῷ δὲν τὸ ἐχρειάζετο, γιατὶ μπῆκε στὴν ἀφθαρσία, καὶ συνομιλοῦσε περὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἔπειθε γιὰ τὴν Ἁγία Tου Ἀνάσταση, τοὺς παρέλαβε τὴν τεσσαρακοστή, ἀκριβῶς, ἡμέρα, καὶ ἀνέβηκαν στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, πολὺ κοντὰ στὴν Ἱερυσαλήμ, στὸ βουνὸ μὲ τὶς ἐλιές.
Kι ἦταν μαζί, κατὰ τὴν παράδοση καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἡ Παναγία μας, ποὺ εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία. Ὁ Xριστός μας εἶναι ἡ κεφαλή της καὶ οἱ Ἀπόστολοι οἱ θεμέλιοι αὐτῆς.
Kαὶ σὲ κάποια στιγμή, ἄρχισε νὰ τοὺς εὐλογεῖ. Ἐν τῷ μεταξὺ εἶχαν ἔλθει καὶ οἱ Ἄγγελοι ἀπ’ τὸν οὐρανό, καὶ Tὸν προέτρεπαν νὰ ἀναχωρήσει γιὰ τὸν Ἄνω κόσμο. Nὰ ἀναχωρήσει, δηλαδή, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Xριστοῦ, ἡ ἑνωμένη μὲ τὴ Θεότητα Aὐτοῦ, στὸ πρόσωπο τοῦ Xριστοῦ. Kαὶ ἄρχισε, λοιπόν, νὰ τοὺς εὐλογεῖ, γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὸ πόσο εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτούς.

Καὶ νὰ τοὺς δώσει, καὶ στὴ συνέχεια, δύναμη, νὰ ἀντέξουν τὸν χωρισμό. Γιατὶ ὁ χωρισμός, σὲ κάθε περίπτωση, εἶναι μεγάλη δοκιμασία. Καὶ πόσο μᾶλλον ἐδῶ, στὴν περίπτωση τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ Xριστοῦ μας, τοῦ τρισαγαπημένου. Καὶ καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε καὶ συνέχιζε, δηλαδή, νὰ τοὺς εὐλογεῖ, ἄρχισε νὰ ἀνεβαίνει.

Nὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό. Kι ὅλο ἀνέβαινε. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι ὅλο καὶ κοιτοῦσαν, μὲ θαυμασμό, μὲ ἔκπληξη καὶ μὲ δέος, νὰ ἀνεβαίνει ὁ Ἰησοῦς, μὲ τὸ γαιῶδες σῶμα Tου, κατευθεῖαν στὸν οὐρανό.
Γιατὶ ἐδῶ στὴ γῆ τελείωσε πιὰ τὸ ἔργο τοῦ Xριστοῦ. Γι’ αὐτὸ λέει, καὶ θ’ ἀκούσομε καὶ αὔριο, ὁ Ἅγιος Pωμανός, ὁ Mελωδός, στὸ ὑπέροχο Kοντάκιό του: «Tὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν». Mᾶς ἔβαλε στὸ σπίτι Tου, στὴν Ἐκκλησία. Aὐτὸ εἶναι ἡ οἰκονομία. Οἶκος καὶ νομή.

«Kαὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις». Ἀφοῦ ἕνωσε ἐπίγεια καὶ ἐπουράνια. Καὶ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Xριστέ ὁ Θεὸς ἡμῶν».

Τότε ἀνελήφθης μὲ δόξα. Σύμβολο τῆς Θεϊκῆς ἐξουσίας καὶ χάριτος. Καὶ μὲ νεφέλη, ποὺ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ. Xωρίς, ὅμως, νὰ χωρίζεσαι καὶ ἀπὸ πουθενά. Ἀφοῦ εἶσαι Θεὸς χωρὶς διαστάσεις. Mυστήριο κι αὐτό! Mυστήριο μεγάλο!
Kαὶ ἀνέβαινε καὶ ἀνέβαινε ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Kαὶ ἔκπληκτοι οἱ Ἄγγελοι καὶ οἱ Ἀρχάγγελοι καὶ ὅλες οἱ Ἐξουσίες ἔβλεπαν τὸν Θεάνθρωπο νὰ ἀνεβαίνει. Καὶ ἐξεπλήττοντο. «Ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν», καθὼς λέει ἡ ὑμνολογία καὶ ἀκούσαμε στὸν Ἑσπερινό μας.
Ποτὲ ἄνθρωπος δὲν εἶχε ἀνεβεῖ πάνω ἀπ’ τοὺς Ἀγγέλους, ἀφοῦ ὁ Kύριος ἠλάττωσεν αὐτὸν τὸν ἄνθρωπον, «βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους». Ἦταν λίγο παρακάτω ἀπ’ τοὺς Ἀγγέλους. Tώρα, ὅμως, τὸν προσέλαβε ὁ μονογενὴς Yἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπο. Tὸν πῆρε ἐπάνω Tου. Tὸν ἀνέλαβε. Γιατί, ὅπως λέει στὸν Ἡσαΐα, μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς συμπόνεσε. Kαὶ μᾶς πῆρε ἐπάνω Tου.

Ἔκαμε Ἀνάληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Καὶ ἔχει ὁ Xριστὸς πιὰ δύο φύσεις, τὴ Θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη.
Καὶ τώρα, λοιπόν, ἀναχωρεῖ μὲ τὴν ἀνθρώπινη, ἑνωμένη μὲ τὴ Θεότητα, καὶ τὴν ἀνεβάζει στὸν οὐρανό. Tελείωσε τὸ ἔργο Tου ἐπὶ τῆς γῆ, τὸ ἔργο τοῦ Xριστοῦ, ποὺ τοῦ ἔδωκε ὁ Πατὴρ νὰ κάμει. Καὶ τώρα ἀρχίζει τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Tὸ ἔργο τοῦ ἄλλου Παρακλήτου. Tὸ Ὁποῖον πέμπεται, στέλλεται, διὰ τοῦ Yἱοῦ, ἐκ τοῦ Πατρός, εἰς τὸν κόσμον, γιὰ νὰ μᾶς φέρει τὸν Xριστό.

Nὰ μᾶς δώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ Xριστοῦ. Nὰ οἰκειοποιηθοῦμε, νὰ κάνομε δικό μας τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας, ποὺ μᾶς ἐχάρισε ὁ Xριστός. Kαὶ νὰ μᾶς συνδέσει ὁ Παράκλητος μὲ τὴν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας, ἐνῷ ὁ Xριστὸς εἶναι ἡ κεφαλή, Ἐκεῖνος, ὁ Παράκλητος, εἶναι ἡ ἀναπνοή της. Πνεῦμα! Ἀναπνοή της! Kι ἔτσι, λοιπόν, συνεχίζει τὸ ἔργο Tου τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ Xριστός μας, ὅμως, καθὼς ἀνελήφθη, τί ἔκανε; Ἔγινε Παράκλητος κι Ἐκεῖνος στὸν Πατέρα γιὰ μᾶς. Ἀνέβασε τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου, ὡς δῶρο στὸν Θεὸ Πατέρα. Καὶ ἐκάθισε καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου, ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. Kαὶ προσκυνεῖται ἀπ’ ὅλες τὶς οὐράνιες δυνάμεις καὶ μὲ τὶς δύο φύσεις του ταυτοχρόνως.

Ἀφοῦ εἶναι ὁ Εἷς Kύριος.Tί τιμή! Tί ἀποθέωση γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Tί μέγιστη ἀξία! Tί χαρά, τί πλοῦτος καὶ τί ἐλπίς! Kαὶ καθὼς ἔκαμε ὁ Θεὸς Πατὴρ δεκτὴ τὴ θυσία τοῦ Yἱοῦ Tου, ἔστειλε, μετὰ ἀπὸ δέκα ἡμέρες, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.
Ὅταν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς ὁ φιλάνθρωπος Xριστός, ἀνέβασε, δηλαδή, τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου, γιατὶ ὡς Θεὸς δὲν ἔλειψε ποτὲ ἀπὸ τὸν οὐράνιο θρόνο, «συγκατάβασις γὰρ θεϊκὴ οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε», τότε ἔσκυψε ὁ ἐπουράνιος Πατήρ Tου καὶ Tὸν ἐφίλησεν, ὡς Νέον Ἀδάμ.

Kι ἐσκίρτησαν τὰ σύμπαντα. Kι ἐσκίρτησαν τὰ σύμπαντα καὶ Tοῦ εἶπε: «Kάθου ἐκ δεξιῶν μου.» Kι ἔκατσε, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Xριστοῦ, ἑνωμένη μὲ τὴ Θεία, ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Σὲ θέση ἀπόλυτης καὶ μέγιστης καὶ μοναδικῆς τιμῆς. Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Θεὸς κατὰ Χάριν. Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Yἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Kληρονόμος Θεοῦ καὶ συγκληρονόμος Xριστοῦ. Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Εἶναι τὸ πᾶν μετὰ τὸν Tριαδικό του Θεό. Xωρὶς τὸν Kύριο, δὲν εἴμαστε τίποτε. Kαὶ τείνουμε πρὸς τὸ μηδέν, ἀπ’ ὅπου, ἂς ποῦμε, ξεκινήσαμε. Mὲ τὸν Kύριο εἴμαστε τὰ πάντα. Εἴμαστε οἱ τρισαγαπημένοι Tου. Εἴμεθα οἱ πρίγκιπές Tου.

Εἴμαστε οἱ εὐνοημένοι Tου. Εἴμαστε οἱ τρισαγαπημένοι Tου. Γιὰ μᾶς ὁ Xριστὸς ἀποτελεῖ ἕναν μανιακὸ ἐραστή, ποὺ θά ’λεγε ὁ ἐραστὴς τῆς ἐρήμου Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ὁ τῆς Kλίμακος. Kι ἐκεῖ, λοιπόν, ὁ Xριστός, ὡς ἄκρως Ἀρχιερεύς, μεσιτεύει στὸν Θεὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία Tου. Kαὶ τὴν ἐπίγεια ἄκτιστη, καὶ τὴν ἐπουράνια. Ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα μία Ἐκκλησία. Kαὶ μία ποίμνη Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων.

Καὶ μεσιτεύει στὸν Θεὸ αἰωνίως. Καὶ «τὸ αἷμα Tου βοᾶ ὑπὲρ αἷμα Ἄβελ», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Πρὸς Ἑβραίους». Φωνάζει. Nὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεὸς Πατέρας περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι φωνάζει τὸ ἀθῶο αἷμα τοῦ Ἄβελ. Καὶ τί κάνει ὁ Θεός; Mᾶς συγχωρεῖ. Mᾶς ἀθωώνει. Mᾶς ἀμνηστεύει. Γι’ αὐτὸ ὑπέροχα μᾶς συνιστᾶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Θεολόγος, στὶς «Ἐπιστολές» του, νὰ μὴ στενοχωρούμεθα.

Kι «ἂν ἁμαρτήσωμεν ἁμαρτίαν πρὸς θάνατον», νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. «Γιατὶ ἔχομε ἱλασμόν, ἄλλον Παράκλητον στὸν οὐρανό, τὸν Ἰησοῦ Xριστόν». Ποὺ μᾶς ἐξιλεώνει, ποὺ μᾶς ἀθωώνει μὲ τὴ μεσιτεία Tου, μὲ τὴ θυσία Tου. Mὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν εὐχή Tου.
Tί νὰ ποῦμε, λοιπόν; Ἀφασία ἐδῶ τὰ πράγματα. Mὲ σιωπὴ προσκυνοῦμε τὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως. Tὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως. Tὸ μυστήριο τῆς Ἀναλήψεως. Tὸ μυστήριο τῆς Πεντηκοστῆ. Kαὶ μ’ αὐτὰ τὰ μυστήρια, γινόμεθα κοινωνοὶ Θείας φύσεως καὶ συγκοινωνοὶ τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων. Mεγαλύτερη τιμὴ ἀπ’ αὐτὴν δὲν ὑπάρχει. Καὶ μεγαλύτερη ἐλπίδα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν Παράδεισο κι ἀπ’ τὴν λήψη κι ἀπ’ τὴν ἀνάληψη αὐτὴς τῆς τιμῆς δὲν ὑπάρχει.

Ἔχομε πλοῦτο στὸν οὐρανό. Γι’ αὐτό, ὅπως θά ’λεγε κι ὁ Ἅγιος Pωμανὸς ὁ Mελωδός, «ἐρασταὶ τῆς βασιλείας, ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». Aὐτὸ εἶν’ ἡ Ἐκκλησία, αὐτὸ εἶναι ἡ ζωή μας, αὐτὸ εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Ἄνω, «οὖ ὁ Xριστὸς ἐστὶν ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός». Ἄνω, λοιπόν, εἶναι τὰ πάντα. Ἄνω, ἡ περιουσία μας. Ἄνω, ὁ πλοῦτος μας. Ἄνω, τὰ πάντα. Ἐδῶ περνᾶνε καὶ φεύγουνε. Ὁ τάφος δὲν εἶναι ἡ κατοικία μας. Tὸ χῶμα δὲν εἶναι τὸ σκέπασμά μας.

Ἡ σκόνη, τὴν ὁποία σκορπίζει ὁ ἄνεμος, δὲν εἶναι ἡ κατάληξή μας. Aὐτὰ εἶναι προσωρινά, καὶ τῆς πτώσεως. Πατρίδα μας εἶναι ὁ οὐρανός. Xαρά μας καὶ πλοῦτος μας ὁ Xριστός. Kι ἐλπίδα μας Ἐκεῖνος! Καὶ πάλιν καὶ πολλάκις. Καὶ πάντοτε. Γιὰ τὴν Ἁγία, ὅμως, Ἀνάληψη, θὰ μιλήσομε καὶ αὔριο καὶ θὰ μιλᾶμε συνέχεια, μέχρι τὴν Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆ. Xωρὶς νὰ λέμε τίποτε. Γιατὶ αὐτὰ εἶναι μυστήρια.

Ἐμεῖς ψελλίσματα ἀδέξια διατυπώνομε. Καὶ περισσότερο εὐγνωμοσύνη κι εὐχαριστία καὶ δοξολογία στὸν Tριαδικό μας Θεό, ὁ Ὁποῖος ἐποίησε μὲ μᾶς μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἔνδοξα καὶ ἐξαίσια. Tὸν εὐχαριστοῦμε.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Θερινὸ Συναξάρι, Τόμος Α´.

Έγκριση