Pablo Neruda (1904-1973, Χιλή).

1)

Γιατί τά φύλλα

σάν νιώσουν κίτρινα

αὐτοκτονοῦν;

2)

Δέντρα στόν δρόμο…

προσμένοντας τό χιόνι

γιατί γδύθηκαν;

3)

Γιατί ἄραγε ζοῦνε

οἱ μεταξοσκώληκες

τόσο ρακένδυτοι;

4)

Ποιός τραγουδάει

στό νερό τοῦ βυθοῦ

τῆς ξεχασμένης λίμνης;

5)

Πόσες ἑβδομάδες

ἔχει ἡ μέρα; Κι’ὁ μήνας

πόσα χρόνια;

6)

Γιατί ἡ γῆ

σάν βγοῦν οἱ βιολέτες

μαραζώνει;

(ἀπόδοση: Δ.Στρατηγοπούλου,Ζ.Σαβίνα)

Τari Sutinen (1962-, Φινλανδία)

1)

Πυκνό δάσος-

ἀνάμεσα στά κλαδιά

γραμμές ἥλιου.

2)

Πρωϊνός ἥλιος-

γυρίζει τή θάλασσα

σέ χρυσάφι.

3)

Ὁ χειμώνας δέν ξέρει

πῶς χάθηκε μία ὥρα-

ἐπίσημη θερινή ὥρα.

(ἀπόδοση:Κ.Ἀσπιώτου,Ζ.Σαβίνα)

Miira Mand (1971-.Φινλανδία)

1)

Πρίν ἀπό τήν καταιγίδα

πόσο λευκός ὁ γλάρος

πάνω μας.

2)

Ἀπ’ἔξω

καί τά φῶτα τοῦ γραφείου

ζεστά φαίνονται.

3)

Μακριά,μακριά,

περ’ἀπό τήν κίνηση

ἕνα ἀηδόνι.

(ἀπόδοση:Κ.Ἀσπιώτου,Ζ.Σαβίνα)

εκ της οδού παράδειγμα…

…μνήμες…

Η ΣΗΜΑΙΑ

Πάντα κι ὁπού σ’ἀντικρύζω

μέ λαχτάρα σταματῶ

καί περήφανα δακρύζω,

ταπεινά σέ χαιρετῶ.

Δόξα ἀθάνατη στολίζει

κάθε θεία σου πτυχή

καί μαζί σου φτερουγίζει

τῆς πατρίδας ἡ ψυχή.

Ὅταν ξάφνου σέ χαιδευει

τ’ἀγεράκι τ’ἀλφρο

μοιάζεις κύμα πού σαλεύει

μέ χιονόλευκον ἀφρό.

Κι ὁ σταυρός πού λαμπυρίζει

στήν ψηλή σου κορυφή

εἰν’ὀφαρος πού φωτίζει

μίαν ἐλπίδα μᾶς κρυφή.

Σέ θωρῶ κι ἀναθαρευω

καί τά χεριά μου χτυπῶ,

σάν ἅγια σέ λατρεύω,

σά μητέρα σ’ἀγαπῶ.

Κι ἀπ’τά στήθη μου ἀνεβαίνει

μία χαρούμενη φωνή:

νασαι πάντα δοξασμένη

ὤ σημαία γαλανή!

(Ι.Πολέμης,νεοελληνικά ἀναγνώσματα Ἅ’τάξης Γυμνασίου Ἀθηνα 1939)

Ζήσιμος Λορενζάτος (1915-2004)

1)

Φίδι τοῦ χάρου

βγαίνεις ἀπό δερμάτι

καί σ’ ἄλλο μπαίνεις.

2)

θεριακλής

Μή λές κουβέντα:

σέ κάνει μπουρμπουλήθρα

στό ναργιλέ του.

3)

Ἀπ’ τά δυό τραῖνα

στό σταθμό ποιό κουνιέται

ἐμεῖς γιά τό ἄλλο;

(Ζ.Λορεντζάτος,¨ποιήματα¨,ἔκδ.Ἴκαρος)

Santoka Tanenta (1882-1940)

1)

Φύλλα λάμπουν

φθινοπωρινά

σύννεφα.

2)

Ἦρθε γράμμα

καί ὕστερα

φύλλα πέφτουν.

3)

Στή σιωπή

τοῦ βουνοῦ

σιωπή βροχῆς.

(Σαντόκα Τανέντα,¨φύλλα πορείας¨,μτφ.Γ.Λειβαδᾶς,ἔκδ.Ἐλευσις)

Μένης Καλατζόπουλος

1)

Σήμερα τό πρωί

στό καινούργιο ροῦχο μου

κάποιος ἄλλος.

2)

Κοίταξε μέσα-

ἀληθινό λουλούδι

ἀπό νέο κόσμο.

3)

Τό κεραμίδι στάζει

ὁ ἦχος τραγουδάει-

ὀνειρεύομαι.

(Μ.Καλατζοπουλος,¨Τό ἄρωμα τοῦ λευκου¨,ἔκδ.Δόμος)

Σ.Χαρκιανάκης (1935-)

Ἐξισώσεις

Θάνατος,

ἡ μονή ἀπροσποίητη

χειρονομία μας.

Φήμη,

ἡ ἀφελεστερη προσποίηση

ἀθανασίας.

Μετάνοια,

πείνα καί δίψα

γιά φῶς ἀνέσπερο.

Ἔρωτας,

διαρκῆς ἐπίκληση θανάτου

ἀνάμεσα

σέ γιασεμιά καί κυπαρίσσια.

(Σ.Χαρκιανακη:‘Ἐν γῆ ἀλλότρια’ ἔκδ.Ἑρμῆς)

Ζήσιμος Λορεντζάτος(1915-2004)

1)

Ὀλβιος ὅστις

μπαίνει στήν κοίλαν χθόνα

ἰδών ἐκεῖνα

2)

Πῆρε τ’ἀγγίστρι

συναγρίδα πού φεύγει

κι ἀκόμα φεύγει.

3)

Λόγια γραμμένα

σέ μίας δεκάρας

ἡμεροδείχτες.

(Ζ.Λορενζατος –‘Ποιήματα’-ἔκδ.Ἴκαρος)