Ἒρχομαι καί κάθομαι
στό καφενεῖο-
μές στούς καπνούς
καί τή βαβούρα.
Τό ᾽χω πολλή ἀνάγκη
αυτό.
Ὁ θάνατος
μέ ξεχνᾶ ἐδῶ.
(Χρ.Λάσκαρης-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Γαβριηλίδης)
Ἒρχομαι καί κάθομαι
στό καφενεῖο-
μές στούς καπνούς
καί τή βαβούρα.
Τό ᾽χω πολλή ἀνάγκη
αυτό.
Ὁ θάνατος
μέ ξεχνᾶ ἐδῶ.
(Χρ.Λάσκαρης-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Γαβριηλίδης)
Ἡ ζωή,
ἡ ποίηση,
αὐτή ἡ καρδιά,
κάποιες κρίσεις μελαγχολίας
που κατά καιρούς σέ βασάνισαν,
ὁ τρόμος τοῦ κενοῦ-
ὃλα,
μά ὃλα ἀτονισαν
σάν τή φωτιά
πού δέν ἒχει τί ἂλλο νά κάψει.
(Χρ.Λάσκαρης-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Γαβριηλίδης)
Eις τον Aβράμιον.
Σαρκὸς νεκρώσας Ἀβράμιε πᾶν μέλος, Θανὼν συνοικεῖς τοῖς ἀσάρκοις Ἀγγέλοις.Eις την Mαρίαν. Ἀφεῖσα σαρκὸς τοὺς ἐραστὰς Μαρία, Ψυχῶν ἐραστῇ μυστικῶς περιπλέκῃ. |
Αριστεύς της εγκράτειας και των πνευματικών ασκήσεων ο όσιος Αβράμιος, άφησε τη μεγάλη περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη διακονία του Θεού και του πλησίον.
Ζούσε σε ερημικό τόπο, όπου προσευχόταν και μελετούσε τα Ιερά γράμματα. Από εκεί πήγαινε σε διάφορες πόλεις, για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να διακονήσει τη βασιλεία της αλήθειας και της ειρήνης του Ευαγγελίου.
Η πίστη, η αγάπη και η υπομονή του κατόρθωσαν πολλές φορές να καταπραΰνουν βάρβαρες καρδιές και να ελκύσουν στο σταυρό ψυχές υπερβολικά εξαγριωμένες.Πάνω από 70 ετών ο Αβράμιος, διατηρούσε όλη τη ζωντάνια της Ιεραποστολικής δράσης του. Προστατευόμενος μάλιστα και από την ηλικία του, μπόρεσε να αφοσιωθεί στη σωτηρία αμαρτωλών γυναικών.
Κάποτε ευτύχησε να ανασύρει από το βόρβορο της αμαρτίας και την κόρη του αδελφού του, τη Μαρία.
Την είδε σε κάποιο πανδοχείο, χωρίς να τη γνωρίζει, φορτωμένη με κοσμήματα και συντροφιά με ακόλαστους νέους.
Η παραστρατημένη όμως νεαρή, δεν είχε αποβάλει εντελώς τις ευσεβείς αναμνήσεις της. Την επομένη, πήγε στο γέροντα ασκητή και ζήτησε την ευλογία του.
Εκείνος της απάντησε ότι δεν ωφελεί σε τίποτα η ευλογία των ανθρώπων, όταν ο Θεός είναι αναγκασμένος να μη παρέχει τη δική Του.
Τα λόγια αυτά συντάραξαν τη Μαρία, μετανόησε, εξομολογήθηκε και από τότε έζησε ζωή αγία. Ο δε Αβράμιος πέθανε υπέργηρος, υπηρετώντας πιστά μέχρι τέλους το Θεό.
|
Διαβάζοντας αὐτά τα ποιήματα
-ποιήματα πού σοῦ πῆραν
ὃπως γράφεις,
μιά ζωή-
γίνεται ἀλίμονο φανερό
πώς ποτέ δέν κατέβηκες
μές στό πηγάδι´
κοίταξες μόνο.
(Χρ.Λάσκαρης -ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Γαβριηλίδης)