Ben Sisario, New York Times:
Ἡ ἀλληλεπίδραση ἀνάμεσα στὴν Τέχνη καὶ τὴ ζωὴ τῆς Winehouse τὴν κατέστησε μία ἀπὸ τὶς πιὸ συναρπαστικὲς παρουσίες στὴν πὸπ μουσικὴ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Kurt Cobain, ὁ χαμὸς τοῦ ὁποίου τὸ 1994 –ἐπίσης στὴν ἡλικία τῶν 27- προῆλθε ἀπὸ τὴ χρήση ναρκωτικῶν, ἀλλὰ καὶ μία σχέση ματαίωσης μὲ τὴ φήμη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἦταν ἀδύνατο νὰ ξεφύγει.
Randall Roberts, Los Angeles Times:
Ἀπαιτεῖται συγκέντρωση τώρα πιά, μέσα σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ σούσουρο ποὺ ἐπικρατεῖ, γιὰ νὰ ἀκούσει κανεὶς τὴ φωνὴ τῆς Amy Winehouse, νὰ ἐκτιμήσει τὴν πνοὴ καὶ ὅλα ὅσα δημιούργησαν τὸ Back to Black, τὸ καταστροφικό, δεύτερο καὶ τελευταῖο της album. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἡ μακάβρια, θλιβερὴ τρέλα τῆς ἐξάρτησής της, στὴν ὁποία προφανῶς ὑπέκυψε στὸ σπίτι της, ἦταν κομμάτι τῆς προσωπικῆς της ἱστορίας, ὅπως ἦταν ἄλλωστε καὶ ἡ ἀποτυχία. Ἡ εἰλικρίνεια καὶ ἡ ἀμεσότητά της στὰ θέματα ποὺ ἄγγιζε, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ χαρισματική της φωνή, ἦταν ἡ γοητεία της. Ἂν ἔγραφε γιὰ μία οἰκογένεια ποὺ προσπαθοῦσε νὰ τὴν πείσει νὰ πάει σὲ ἕνα μπαρμπέκιου, ἀντὶ γιὰ ἀπεξάρτηση, ἢ ἂν ὀνόμαζε τὸ δίσκο τῆς Back to Pink, τότε δὲ θὰ διαβάζατε αὐτὲς ἐδῶ τὶς γραμμές. Τὸ πρόβλημά της ἦταν καὶ ἡ ἱστορία της.
Nitsuh Abebe, New York Magazine:
Δὲν μπορεῖς νὰ δείχνεις χαρισματικὸς ἢ σκληρὸς ἂν δὲν ἔχεις κάτι νὰ σὲ βαραίνει. Εἶναι σὰν νὰ προσπαθεῖς νὰ συμμετέχεις σὲ ἄρση βαρῶν δίχως νὰ σηκώνεις βάρη. Γιὰ αὐτό, λοιπόν, τὸ πιὸ ‘ρετρὸ’ στοιχεῖο ὅσον ἀφορᾶ στὸ Back to Black δὲν ἦταν τὸ στὺλ μίας ἄλλης ἐποχῆς ἢ οἱ vintage πινελιές του. Πάνω ἀπὸ ὅλα ἦταν ἐκείνη ἡ αἴσθηση τῆς ἀξιοθρήνητης παραίτησης, τὴν ὁποία εἶχε δανειστεῖ ἀπὸ τοὺς παλιοὺς δίσκους τῆς jazz.
Lidija Haas, London Review of Books:
Παρόλο ποὺ ἦταν βούτυρο στὸ ψωμὶ τῶν κουτσομπολίστικων ἐντύπων, ἡ Amy Winehouse τουλάχιστον ἔγινε διάσημη ἐπειδὴ ἦταν ταλαντούχα. Ἀκόμη καὶ ἡ διασημότητα τῆς παρέμενε ρετρό. Ἂν καὶ συνεχῶς βρισκόταν ἐκτεθειμένη, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὅλοι εἶναι ὑπὲρ-ἐκτεθειμένοι, ἡ ἴδια παρέμενε μυστηριώδης, σὰν νὰ προσπαθοῦσε νὰ ὑποδυθεῖ τὸν ἑαυτό της. Ἡ ἐμφάνιση τῆς ἐμοίαζε νὰ εἶναι φτιαγμένη ἀπὸ ἑκατὸ διαφορετικὰ κοστούμια τοῦ Halloween, καὶ ὅμως ἔδειχνε ἄνετη, σὰν νὰ ἀποτύπωνε ὅλη τὴν ἱστορία τῆς Winehouse, ὅπως πολὺ συχνὰ ἔκαναν καὶ οἱ στίχοι της: Ἡ πνευματώδης, καρτουνίστικη λάμψη ἦταν παροῦσα, ὡστόσο δὲν ἔλλειπαν καὶ οἱ ρωγμές, τὰ συντρίμμια. Θαρρεῖς πὼς τὰ πάντα τῆς εἶχαν συμβεῖ.
Laura Barton, The Guardian:
Γιὰ τὴν πὸπ μουσικὴ οἱ γυναῖκες ἦταν πάντοτε τὰ γλυκὰ καὶ λαμπερὰ πλάσματα, ἀλλὰ οἱ στίχοι τῆς Winehouse ἀποκάλυπταν κάτι πιὸ σκληρὸ καὶ ἀνατρεπτικό. Ἦταν μία γυναίκα ποὺ ἀρνήθηκε νὰ συμβιβαστεῖ- ὄχι μὲ τὸν ἐκκεντρικὸ τρόπο τῆς Kate Bush ἢ τῆς Bjork- ἀλλὰ ἐπιλέγοντας νὰ ζήσει μία πιὸ ἄγρια ζωή, νὰ ἀκολουθήσει τὴν καρδιά της καὶ νὰ γράψει τραγούδια γιὰ τὴν ἁπλὴ συγκυρία του νὰ εἶσαι γυναίκα. Τὰ τραγούδια τῆς ἦταν γεμάτα βωμολοχίες, ποτὸ ναρκωτικὰ καὶ παντὸς τύπου… καθίκια. Τραγούδια ποῦ ἀπαντοῦσαν σὲ μία ἐρώτηση κάθε ἄλλο παρὰ ταιριαστὴ σὲ μία κυρία: «Τί στὸν π**τσὸ εἶναι αὐτό;»
Zach Baron, The Daily:
Ἡ μουσικὴ τοῦ Back to Black ἦταν ὀπισθοδρομική, ἀλλὰ μὲ ἕναν ἔξυπνο τρόπο. Οἱ ὁμοιότητες μὲ τὴ jazz τοῦ ’40 καὶ τοῦ ’60 ἦταν βαθιὲς ἀλλὰ ὑπὸ ὅρους. Ἀπὸ τὰ κοριτσίστικα groups, στὰ ὁποῖα μὲ τόση ἀγάπη ἀναφερόταν, ἡ Winehouse ξεχώρισε τὶς πιὸ μοντέρνες ἰδέες τους: τὶς τραγικὲς ἀφηγήσεις ἀπὸ τραγούδια ὅπως γιὰ παράδειγμα τὸ “Leader of the Pack”, ἀντὶ γιὰ τὴν ἀνέμελη εὐφορία τοῦ “Give Him a Great Big Kiss”.
Maura Johnston, Village Voice:
Ὅταν βρισκόταν στὴ σκηνὴ ἡ Winehouse δὲν ἦταν ὑπερκινητική, ὅπως ἄλλες σύγχρονες ντίβες. Τὸ κοντράλτο της, ὅμως, ἦταν ἱκανὸ νὰ ἐμπλουτίσει καὶ τὶς πιὸ μικρὲς συλλαβὲς μὲ ἀπαράμιλλο συναίσθημα. Τὸ Back To Black ἦταν γεμάτο μὲ πονεμένα τραγούδια, ὅπως τὰ «Love Is A Losing Game» καὶ «You Know I’m No Good», ποὺ διηγοῦνταν σιωπηλὰ τὴν πορεία ἐπιβλαβῶν σχέσεων καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ παρέμεναν σὲ αὐτές, γιὰ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο λόγο.
Jess Harvell, Pitchfork:
Η Winehouse ποτὲ δὲν φημιζόταν γιὰ «ἐλαφριὰ» θεματολογία. Ὡστόσο, τὰ τραγούδια τῆς ἔχουν αὐτοπεποίθηση, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ Motown, καὶ τὸν προερχόμενο ἀπὸ τὴ ρὰπ κομπασμὸ ποὺ ἔκανε ὅλη τὴ διαφορά. Τὸ στὺλ καὶ ἡ αὐτοκυριαρχία ποὺ ἔβαζε στὶς ἠχογραφήσεις τῆς εἶναι αὐτὸ ποὺ παραμένει ἐκπληκτικό, ἀσχέτως ὅσων ἔκανε τὰ τελευταία χρόνια, ποὺ δὲν ἀφοροῦν στὴ μουσική.
Bill Wyman, Slate:
Ὁρισμένα τραγούδια τῆς Winehouse, ποὺ ἑκούσια εἶναι λιγότερο ὑπαινικτικὰ ἀπὸ ἄλλα, βουτοῦν σὲ ρομαντικὰ λαγούμια καὶ σεξουαλικὸ ρασιοναλισμό. Συχνά, ὅμως, τὸ κάνουν μὲ μία δόση, ἂς τὸ ποῦμε, «σκανταλιᾶς». Σὲ ἕνα τραγούδι τερατώδους ψυχραιμίας, ἀπὸ τὸν πρῶτο της δίσκο, μὲ τὸν μεγαλειώδη τίτλο «I Heard Love Is Blind», ἡ Winehouse προσπαθεῖ νὰ πείσει τὸν ἐραστή της ὅτι ἡ ἀπιστία σὲ βάρος του δὲν σήμαινε τίποτα γιὰ ἐκείνη. Ὅσο, ὅμως, τὸ τραγούδι προχωράει, ἡ ἴδια στρίβει τὸ μαχαίρι στὴν πληγή: «I couldn’t resist him/His eyes were like yours», δίνοντας ὁλοένα καὶ περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν συμβὰν- ἔστω αὐτὲς ποὺ θυμόταν: «It was dark and I was lying down».
Julianne Escobedo Shepherd, MTV Hive:
Πρὶν οἱ ἐξαρτήσεις τὴν κυριεύσουν, ἦταν ὁ γυναικεῖος πόνος ποὺ ἔκανε τὴ Winehouse τόσο ἄρρηκτα δεμένη μὲ τὴ soul μουσικὴ τοῦ ’50 καὶ τοῦ ’60- μία τόσο ἐξαγοράσιμη μετενσάρκωση τῶν μεγάλων Κυρίων τῆς Motown καὶ τῆς Stax. Τὰ κοριτσίστικα groups καὶ οἱ soul ντίβες τῆς ἐποχῆς χρησιμοποιοῦσαν τὴ μουσικὴ τοὺς προκειμένου νὰ ἀπελευθερωθοῦν οἱ ἴδιες ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ διηγηθοῦν τὴν ἱστορία τους. Δεκαετίες μετὰ τὸ δεύτερο κύμα τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος, ἡ Winehouse ἀκουγόταν σὰν νὰ ἦταν ἀκόμη περιορισμένη ἀπὸ τὰ ἴδια προβλήματα ποὺ ταλάνιζαν τὶς γυναῖκες μισὸ αἰώνα πρίν.
Sasha Frere-Jones, The New Yorker:
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συνταιριάξει τὴ μοναδικὴ μεταβατικότητα τῆς Winehouse ἢ τὶς ἐξολοκλήρου περίεργες ἐκφράσεις τίς. Ἀκουγόταν σὰν μία πραγματικὴ soul στὰρ τῶν ‘60s, ποὺ μεγάλωσε σὲ μία ἐποχὴ χωρὶς κανόνες. Ἡ Ἀμερικανικὴ soul εἶχε προχωρήσει, ὅμως ἡ Winehouse ὑπῆρξε μία εὐχάριστη ἐπιστροφὴ στὸ παρελθόν. Τὸ πιὸ λυπηρὸ εἶναι πὼς τὸ “Back to Black” δὲν ἦταν ἀρκετὸ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὴν ἰδέα. Ὑπῆρχαν κι ἄλλα τραγούδια, ἴσως νὰ ἦταν πολλά. Τώρα; Τὸ jukebox βουβάθηκε καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε σπίτι… ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὴ διεύθυνση.
(billboard.com)
Ἀέρα Πατέρα 