ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)
Ἐὰν ἡ μνήμη κάθε ἁγίου, εἶναι κοινὴ ἀφορμὴ εὐφροσύνης καὶ πρόξενος μεγάλης ὠφέλειας σ’ ὅλους, διότι ἐγκωμιάζεται δίκαιος, πόσο περισσότερό της κορυφαίας ἄκρας του κορυφαίου χοροῦ τῶν Ἀποστόλων, Πέτρου καὶ Παύλου.
Αὐτοὶ εἶναι κοινοὶ πατέρες καὶ καθοδηγητὲς ὅλων ὅσων ἔχουν τὸ ὄνομα ἀπὸ τὸ Χριστό, ἀποστόλων, μαρτύρων, ὁσίων, ἱεραρχῶν, ποιμένων καὶ ποιμαινομένων, διδασκάλων καὶ διδασκομένων, ὅλων, ὡς ἀρχιποιμένες καὶ ἀρχιτέκτονες τῆς κοινῆς ὅλων εὐσεβείας καὶ ἀρετῆς καὶ ὡς φωστῆρες στὸν κόσμο ποὺ ὑπερβάλλουν σὲ λάμψη ὅλους ὅσους διέλαμψαν μὲ εὐσέβεια καὶ ἀρετή.
Τέτοιοι φωστῆρες φαιδρύνουν τὴν Ἐκκλησία, γιατί ἡ συνάντησή τους δὲν προκαλεῖ ἔκλειψη, ἀλλὰ περίσσεια φωτός.
Ἀφοῦ μετέσχον καὶ οἱ δύο της ἀδιάκοπης πηγῆς καὶ τοῦ αἰωνίου φωτὸς τοῦ Χριστοῦ, ἐξ ἴσου, ἀπέκτησαν ἴσιο καὶ τὸ ὕψος καὶ τὴ δόξα καὶ τὴ λαμπρότητα.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὡς πατέρας τοῦ γένους ποὺ ἄκουσε ἀπὸ τὸ Κύριο: <<σὺ εἶσαι Πέτρος κι’ ἐπάνω σὲ αὐτὴ τὴ πέτρα θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου>> (Μάτθ.16,18), φθονήθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο καὶ πλανήθηκε, μάλιστα ἀπὸ τὰ δεξιὰ ὅταν εἶπε ὁ Κύριος ὅτι αὐτὴ τὴ νύχτα θὰ σκανδαλισθεῖτε ὅλοι ἀπέναντί μου. Ἀντεῖπε μὲ ἀπείθεια καὶ ἔθεσε τὸ ἑαυτὸ τοῦ ὑπεράνω τῶν ἄλλων, λέγοντας ὅτι καὶ ἂν ὅλοι σκανδαλισθοῦν, ὄχι πάντως ἐγώ. Ἐπειδὴ καταλήφθηκε ἀπὸ ἀλαζονεία, ἐγκαταλείπεται περισσότερο ἀπὸ τοῦ ἄλλους, γιὰ νὰ ταπεινωθεῖ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναφανεῖ λαμπρότερος.
Πῶς; Μὲ τὴν αὐτοκριτική του, τὴ μεγάλη του λύπη καὶ μετάνοια καὶ μὲ τὸ δραστικὸ γιὰ τὴν ἐξιλέωση φάρμακο, τὰ δάκρυα. <<Καρδία καθαρή, συντριμμένη καὶ ταπεινωμένη, δὲν θὰ ἐξουθενώσει ὁ Θεός>>.
Ἡ κατὰ Θεὸ λύπη προκαλεῖ ὁριστικὴ μετάνοια γιὰ τὴ σωτηρία, <<ὅποιος σπείρει τὴν ἱκεσία μὲ δάκρυα, θὰ θερίσει μὲ ἀγαλλίαση τὴν ἄφεση>>. (Ψάλμ. 125,5).
Μάλιστα ἐξερρίζωσε τελείως ἀπὸ τὴ ψυχὴ τοῦ τὸ πάθος τοῦ ὅπως φαίνεται ὅταν ὁ Κύριος τὸν ἐρώτησε ἀργότερα ἂν τὸν ἀγαπᾶ. Αὐτὸς ποὺ πρωτύτερα, καὶ χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ, τοποθετοῦσε πάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὸν ἑαυτό του, τώρα ἐρωτώμενος συναινεῖ μὲν ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Κύριο, παραλείπει ὅμως τὴ λέξη «περισσότερο» λέγοντας <<ναί, Κύριε, σὺ γνωρίζεις τὰ πάντα, σὺ γνωρίζεις ὅτι σὲ ἀγαπῶ>>. Ἐρωτᾶται μάλιστα τρεῖς φορὲς ὥστε μὲ τὴν τριπλῆ ὁμολογία του νὰ θεραπευθεῖ ἡ τριπλῆ ἄρνησή του. Καὶ ὁ χορηγός της σωτηρίας ἀπὸ ὑπερβολικὴ φιλανθρωπία ὡς αὐτόκλητος μᾶλλον ὡς αὐτοπαράκλητος τὸν τοποθετεῖ βοσκὸ στὰ πρόβατα. Ὅπως πρὶν τὸν ἔθεσε θεμέλιο ὅταν ὀνομάζει οἰκοδομὴ τὴν ὁμάδα τῶν πιστευόντων καὶ ὅταν ὁ λόγος ἦταν γιὰ τὴν ἁλιεία τὸν ἔκανε ἁλιέα ἀνθρώπων, τώρα τὸν κάνει ποιμένα καὶ ἀρχιποιμένα ὅλης της Ἐκκλησίας του. Μάλιστα τοῦ ὑπόσχεται ὅτι θὰ τὸν περιζώσει μὲ τόση δύναμη, ὥστε καὶ μέχρι θάνατο σταυρικὸ νὰ ὑπομείνει.
Γιὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο ποιὰ γλώσσα νὰ μιλήσει τὴ μέχρι θανάτου καρτερία ἐκείνου γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ πέθαινε καθημερινὰ καὶ δὲν ζοῦσε πλέον ὁ ἴδιος, ἀλλὰ εἶχε μέσα τοῦ ζωντανὸ τὸ Χριστό, ὅπως ὁ ἴδιος λέγει. Καὶ σὲ ποιὸν ἀπὸ ὅλους θὰ παραχωρήσει ἴσο ζῆλο παρὰ μόνο στὸν ἀπόστολο Πέτρο. Πόσο ταπεινὸς δὲ εἶναι, ἄκουσε τὸν ἴδιο νὰ λέγει: <<ἐγὼ εἶμαι ὁ ἐλάχιστος τῶν Ἀποστόλων ποὺ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ καλοῦμαι ἀπόστολος>>.
Ὁ Κύριος λέγει περὶ τοῦ Παύλου πρὸς τὸν Ἀνανία: <<Αὐτὸς εἶναι σκεῦος ἐκλογῆς μου γιὰ νὰ βαστάσει τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων>>. Ποιὸ ὄνομα; Φυσικὰ τὸ δοσμένο σὲ ἐμᾶς, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴ ὁποία βαστάζει ὁ Πέτρος ὡς θεμέλιο. Βλέπετε πόση εἶναι ἡ λαμπρότητα καὶ ἡ ὁμοτιμία τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Παύλου; Γι’ αὐτὸ καὶ αὐτὴ τώρα ἀπονέμει μιὰ καὶ τὴν ἴδια τιμὴ καὶ στοὺς δύο, συνεορτάζοντας ὁμότιμα καὶ τοὺς δύο.
Καὶ ἐμεῖς ἐξετάζοντας τὸ τέλος τους, ἂς μιμηθοῦμε τὴ διαγωγή τους καὶ ἂν ὄχι τὰ ἄλλα, τουλάχιστον τὴν ἀπὸ τὴν ταπείνωση καὶ μετάνοια διόρθωση. Ἡ διόρθωση ἀπὸ τὴ μετάνοια ἁρμόζει σὲ μᾶς περισσότερο παρὰ σὲ ἐκείνους, ἀφοῦ κάθε ἡμέρα κάνουμε ὁ καθένας πταίσματα καὶ ἀπὸ πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας, ἂν δὲν τὴν ἐξασφαλίσουμε ἀπὸ τὴ διαρκῆ μετάνοια. Προηγεῖται δὲ τῆς μετανοίας ἡ ἐπίγνωση τῶν πταισμάτων μας, ὅπως λέγει ὁ ψαλμωδὸς <<ἐλέησον μέ, γιατί γνωρίζω τὴν ἀνομία μου>> ἑλκύοντας ἔτσι τὸ ἔλεος καὶ μὲ τὴν ἐξαγόρευση ἔρχεται τελεία ἄφεση. Καὶ ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴ κατὰ Θεὸ λύπη ἀκολουθεῖ φυσικὰ ἡ μὲ συντριμμένη καρδιὰ ἐξαγόρευση καὶ δέηση πρὸς τὸ Θεὸ καὶ ἡ ὑπόσχεση στὸ ἑξῆς ἀποχὴ ἀπὸ τὶς κακίες ποὺ αὐτὸ εἶναι ἡ μετάνοια.
Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴ μετάνοια κέρδισε τὴ προστασία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ καὶ τὴ προκοπὴ καὶ τὴν παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους οἰκείωση πρὸς τὸ Θεό, γιατί ἡ μετάνοια, ἂν εἶναι ἀληθινὰ ἀπὸ τὴ καρδιά, πείθει τὸν κάτοχό της νὰ μὴν ἐπιδίδεται πλέον στὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ νὰ καταφρονεῖ τὰ παρόντα, νὰ ἀφιερώνεται στὰ μέλλοντα, νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῶν παθῶν, νὰ ἐπιδιώκει τὶς ἀρετές, νὰ ἐγκρατεύεται, νὰ ἐπαγρυπνεῖ, νὰ εἶναι ἐλεήμων στοὺς πταίοντας καὶ στοὺς ἔχοντας ἀνάγκη τῆς βοηθείας του μὲ ὅσα ἔχει, λόγια, ἔργα, χρήματα γιὰ νὰ κερδίσει τὴ φιλανθρωπία καὶ τὴ θεία εὐμένεια καὶ νὰ πετύχει τὸ αἰώνιο ἔλεος.
(Ἀπόσπασμα ἀπό: ΠΑΤΕΡ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓ.ΠΑΛΑΜΑΣ»Τ.10)
Ἀέρα Πατέρα 