…λίγο πάνω απ’τά σύννεφα…

Arthur Rimpaud (1854-1891)

Παιδικὴ ἡλικία

[…….]

Εἶμαι ὁ ἅγιος ποῦ προσεύχεται στὸ ὕψωμα,

ὅπως τὰ εἰρηνικὰ ζῶα βόσκουν

μέχρι τὴν θάλασσα τῆς Παλαιστήνης.

Εἶμαι ὁ σοφὸς στὴ σκοτεινὴ πολυθρόνα.

Τὰ κλαδιὰ καὶ ἡ βροχὴ πέφτουν

στὸ παράθυρο τῆς βιβλιοθήκης.

Εἶμαι ὁ διαβάτης τοῦ μεγάλου δρόμου

μέσα ἀπ’τὰ μικροσκοπικὰ δάση

ὁ θόρυβος τῶν φραγμάτων τοῦ νεροῦ

σκεπάζει τὰ βήματά μου.

Βλέπω γιὰ πολλὴ ὥρα τὸ μελαγχολικὸ πλύσιμο

τοῦ χρυσοῦ της δύσης.

Θὰ μποροῦσα νᾶμαι τὸ παρατημένο παιδὶ

πάνω στὴν προβλήτα ποὺ βγαίνει

πρὸς τὸ πέλαγος,

ὁ μικρὸς ὑπηρέτης ποὺ ἀκολούθει τὴ δενροστοιχία

ποῦ τὸ μέτωπό της ἀγγίζει τὸν οὐρανό.

Τὰ μονοπάτια εἶναι τραχιά.

Τὰ βουναλάκια σκεπάζονται ἀπὸ σπαρτά.

Ὁ ἀέρας εἶναι ἀκίνητος.

Πόσο τὰ πουλιὰ καὶ οἱ πηγὲς εἶναι μακριά.

Δὲν μπορεῖ παρὰ νάναι τὸ τέλος τοῦ κόσμου προχωρώντας.

[……….]

(Α.Ρεμπώ, «20 πεζὰ ποιήματα»,μτφ.Ε.Μυλωνά,ἔκδ.Χ.Μπούρας)

Εὐδοκία Κ.Οἰκονόμου

Θολὲς ἀνθρώπινες φιγοῦρες

ζητιανεύουν ἀγάπη’

μῆν τοὺς ρωτᾶς πὼς ἔχασαν

τὸ βῆμα γιὰ τὴ στράτα’

συνήθεια εἶναι νὰ μιλᾶς

ν’ἀκούσεις θέλει τέχνη…

(Εὐδοκία Κ.Οἰκονόμου, «Συγκατάθεση»,Ἀθήνα 2001)

M.Σαχτούρης (1919-2005)

Ο  Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ

Τ’ἄγριο σκοτεινὸ παλάτι θὰ φωτίσω

ἐκτυφλωτικὰ

θὰ ρίξω χρώματα παντοῦ

σὲ μία γωνιὰ

ὁ δ ρ ά κ ο ς

θὰ εἶναι

ἕνα κλωνάρι

ἀνθισμένη

ἀμυγδαλιὰ

γιατί

ἐφέτος στ’ἀλήθεια ἐφοβήθηκα

τὴν παγωνιὰ τὴ μοναξιὰ τὸ κρύο

κι αὐτὰ τὰ ἐλάφια ποὺ περνοῦσαν ὕπουλα

τὴ νύχτα

κάτω ἀπ’τὴ ψυχή μου.

(Μ.Σαχτούρη «Ποιήματα 1945-1971», ἔκδ.Κέδρος)

Ζωή Σαβίνα

1)

Χιονίζοντας

Tόσες νυφοῦλες !

ὅταν θέλει ὁ Θεὸς

δέντρα παντρεύει…

2)

Πιὸ καὶ πιὸ πάνω

ἀπ’τὶς χιονονιφάδες

ἥλιος καὶ Θεός.

3)

Παγερὴ νύχτα

οἱ ζεστὲς ἀνάσες μας

ἠχοῦν στ’αὐτιά της.

(Ζ.Σαβίνα,’’ΧΑΙΚΟΥ,τὸ σπίτι’’,ἔκδ.5+6)

Κυριακὴ μετὰ Χριστοῦ Γέννησιν

Ἦχος πλ.δ΄

Αἷμα καὶ πῦρ,

καὶ ἀτμίδα καπνοῦ,

τέρατα γής,

ἃ προεῖδεν Ἰωὴλ΄

αἷμα τὴν Σάρκωσιν΄

πῦρ τὴν Θεότητα΄

ἀτμίδα δὲ καπνοῦ,

τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,

τὸ ἐπελθῶν τὴ Παρθένω,

καὶ κόσμω εὐωδιάσαν.

Μέγα τὸ μυστήριον,

τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως,

Κύριε δόξα σοι.

(Δοξαστικὸ αἴνων,ποίημα Ἀνατολίου

,μήν.Δεκεμβρίου,ἔκδ.Φωτὸς)

Ρούλα Ιωαννίδου- Σταύρου(1951-)

1)

Κοίτα! Οὐρανός!

σήκωσε τὸ σύννεφο

ψηλὰ πιὸ ψηλά.

2)

Σταγόνες βροχῆς

περνῶ περιδέραιο

σὲ λευκὸ λαιμό.

3)

Τραγούδι βροχῆς

ποτάμι ποὺ κύλησε

γι’ἀλλοῦ ἔφυγε.

(Παγκόσμια ἀνθολογία Χαϊκου,ἐπιμέλεια:Ζ.Σαβίνα,ἔκδ.5+6)

Φως…περισσότερο φως..

Συμεὼν Περουβιανὸς

1)

Πάνω στὰ νερὰ

τ’ἀστέρια τοῦ στήθους

2)

Νύχτα

κέλυφος ὀνείρου

3)

Πάνω στὴν πλώρη

σταγόνες ἀπ’τὴ σιγὴ

γεμάτες στοργή.

(ἱερ/χου Συμεών,΄΄Συμεὼν Μνῆμα΄΄, ἔκδ.Ἄγρα)

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ  ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

………

Σωτήρα μου,σῶσε τὸν κόσμο’

ἀφοῦ γι’αὐτὸ ἦρθες στὴ γῆ’

κάμε νὰ ἐπικρατήσουν ὅλα τὰ Δικά Σου’

ἀφοῦ γιὰ τοῦτο ἔλαμψες

σὲ μένα καὶ στοὺς Μάγους

καὶ σ’ὅλη τὴν κτίσι’

κοίταξε,νὰ οἱ Μάγοι,

ποῦ τοὺς φανέρωσες

τὸ φῶς τοῦ Προσώπου Σου,

Σὲ προσκυνοῦν καὶ δῶρα Σου προσφέρουν

χρήσιμα κι ὄμορφα

καὶ πολὺ ἀπαραίτητα’

ἀφοῦ ἐτοῦτα χρειάζομαι,

ἐπειδὴ ἑτοιμάζομαι

στὴν Αἴγυπτο νὰ ταξιδέψω

καὶ νὰ φύγω μὲ Σένα,

γιὰ Σένα,

Ὁδηγέ μου,

Υἱέ μου,

Πλάστη μου,

Λυτρωτή μου,

Νέο Παιδί, Ἄχρονε Θεέ.

(Ρωμανου Μελωδοῦ,΄΄Ὕμνοι΄΄,ἀπόδοση: ἄρχ.Ἀνανίας Κουστένης,ἔκδ.Ἁρμὸς)