Πὰει ὁ παλιὸς ὁ χρὸνος…

Μνὴμη Ἀντρὲϊ Ταρκὸφσκι

Γιὰ σὲνα γρὰφω (Χρ.Λὰσκαρης)

Μὸνο γιὰ σὲνα γρὰφω.

Ποιὸς ἂλλος θὰ ἒνιωθε αὐτοὺς τοὺς στὶχους.

Ἐσὺ μὲ τὴν κοφτερἠ μοναξιἀ,

μπορεῖς μὲσα τους νὰ αἰσθανθεῖς

τὸ παοδικὸ μας γὲλιο ἢ τὸ παρὰπονο

τὴν πληγὴ,

ποὺ κανὲνας καιρὸς δὲν κλεὶνει.

Μὸνο ἐσὺ μοῦ μοιὰζεις.

Πιὰνεσαι σὰν τὸ πουλὶ στὰ ξὸβεργα

καὶ σπαρταρᾶς.

Γιὰ σὲνα γρὰφω.

Ἂν ἀπουσὶαζες

δὲν θὰ ὑπῆρχα.

Ὃσο ζεῖς

δὲ μ᾽ἀφὴνεις νὰ πεθὰνω.

Ξυπνὰω τὸ πρωὶ

καὶ εἶμαι ὃ,τι εἶσαι:

ἓνας καημὸς ,

ἢ ἓνα ξεχασμὲνο τραγοὺδι.

 

(Χρ.Λὰσκαρης-Ἀπὸγευμα πρὸς βρὰδυ-Γαβριηλὶδης)

Στὴν σκὴτη τῆς Ἁγὶας Ἂννας

Mario Giacomelli (1925-2000,Ἰταλός φωτογράφος)

Μοιρολὸϊ μὲ γυρὶσματα (Πετρο-Λοὺκας Χαλκιὰς)

Ἂπνοια (Χρ.Λὰσκαρης)

Ἡ ἂπνοια

εἶναι μιὰ λὲξη τρομερὴ.

Φοβὶζει τὰ καρὰβια

καὶ ρὶχνει σὲ μελαγχολὶα τὸ παιδὶ

ποὺ τὸ χαρταετὸ του

νὰ σηκὼσει δὲ μπορεῖ

καὶ κλαὶει.

Μιὰ λὲξη

ποὺ δυσκολεὺει τὴν ἀναπνοὴ

καὶ ἀπειλεῖ μὲ θὰνατο.

Ποὺ τὸν πνιγμὀ της

μὸνο τὸ ἀθῶο ψὰρι ζεῖ

κι ὁ ποιητὴς`

τὸ πιὸ συχνὸ της θὺμα.

 

(Χρ.Λὰσκαρης-Ἀπὸγευμα πρὸς βρὰδυ-Γαβριηλὶδης)

Στὴν σκὴτη τῆς Ἁγὶας Ἂννας

Mario Giacomelli (1925-2000,Ἰταλός φωτογράφος)

Καλὴ ἐβδομὰδα…