Σήμερα,
ύστερα από τόσα αμήχανα έτη
Που κάτω
απ’ το φεγγάρι περιπλανιέμαι
Ποια τύχη
και ποια μοίρα, αναρωτιέμαι
Μ’ έκανε
τάχα να φοβάμαι τον καθρέφτη…
Ο θεός
έφτιαξε τις νύχτες που γεμίζουν
Όνειρα,
σχήματα στου κάτροπτου τα βάθη
Πως είναι είδωλο,
ο άνθρωπος να μάθει,
και ματαιότητα.
Γι’ αυτό και μας φοβίζουν.
Ἀέρα Πατέρα 
30 Αυγούστου, 2018 στο 8:04 πμ |
Το περιβόλι
τουΔιονύση Σαββόπουλου
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού,
ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό
και πολύχρωμο χορτάρι, ναι, για ν’ αποκοιμηθώ.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
στο γαλάζιο θρόνο σου χρυσό μανδύα φοράς
και σε δυο λιοντάρια ήμερα τα πόδια σου ακουμπάς.
Τόσα χρόνια πάλευα μόνος στα τυφλά
και ταξίδεψα κι αρρώστησα και πέρασα πολλά,
τώρα όμως πλάι σου και πάλι περπατώ,
μες στα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
κοντά μου φωσφορίζοντας σκύβεις και με φιλάς,
για τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι, και με παρηγοράς.