Ἀπὸ τὴν ``προσευχὴ τοῦ ἐλὰχιστου``(τῆς Ὃλιας Λαζαρὶδου)

Τὸ φῶς τῆς μὲρας μὲ καὶει καὶ μὲ στεγνὼνει.

Ἒχω σφηνωθεῖ στὸ χρὸνο,

κρατιὲμαι μὲ τὰ δὸντια,

ὃπως οἱ ἳνες τοῦ κρὲατος

στὰ δὸντια.

Δὲν ἒχω βλὲμμα,

δὲν ἒχω αἷμα,

κι ὸ ἀὲρας πὰνω μου,που μ᾽ἀκουμπὰει,πενθεῖ.

Ὃλοι μποροῦν

νὰ μὲ κὰνουν ὃ᾽τι θὲλουν,

νὰ μὲ κλωτσὴσουν,

νὰ μὲ κουβαλὴσουν ἀπὸ δῶ ἐκεῖ.

Ἒχω ριζὼσει μπροὺμυτα

μὲ τὸ κοὺτελο στὸ χῶμα.

Ἐδῶ θὰ εἶμαι κι αὒριο καὶ μεθαὺριο

μὲχρι ν᾽ ἀποφασὶσεις,

τὶ θὰ μὲ κὰνεις τελικὰ

Κὺριε.

 

(Ὃλια Λαζαρὶδου-ἡ προσευχὴ τοῦ ἐλὰχιστου-‘ἐκδ.ὑποκεὶμενο)