This entry was posted on 27 Σεπτεμβρίου, 2009 at 6:43 μμ and is filed under μουσική ...τραγούδι. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
- Σχόλιο
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Ἀέρα Πατέρα 
27 Σεπτεμβρίου, 2009 στο 9:45 μμ |
Είναι πράγματι εκπληκτικό τραγούδι. Θυμίζω τους (εξαιρετικούς) στίχους του:
Hello darkness, my old friend,
I’ve come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.
In restless dreams I walked alone-
Narrow streets of cobblestone,
neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence.
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never share
And no one dare
Disturb the sound of silence.
Fools said i, you do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence
And the people bowed and prayed
To the neon God they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the sign said, the words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls.
And whisperd in the sounds of silence.
Και σε πολύ ελεύθερη (ερασιτεχνική) μετάφραση:
Γεια σου σκοτάδι, παλιέ μου φίλε,
ήρθα να μιλήσω μαζί σου και πάλι,
επειδή ένα όραμα μαλακά έρποντας,
φύτεψε τους σπόρους του, ενώ κοιμόμουν,
και το όραμα που φυτεύτηκε στο μυαλό μου
ζει ακόμη
μέσα στον ήχο της σιωπής.
Σε ανήσυχα όνειρα περπάτησα μόνος
σε στενά λιθόστρωτα δρομάκια,
κάτω από το φωτοστέφανο μιας λάμπας του δρόμου,
σήκωσα το γιακά μου στο κρύο και την υγρασία
όταν τα μάτια μου μαχαιρώθηκαν από την λάμψη μιας λάμπας «νέον»
που έσκισε τη νύχτα
και άγγιξε τον ήχο της σιωπής.
Και τότε στο γυμνό φως είδα
χιλιάδες ανθρώπους.
Ανθρώπους να φλυαρούν χωρίς να μιλούν
Ανθρώπους να ακούν χωρίς να προσέχουν
Ανθρώπους να γράφουν τραγούδια που ο ήχος τους ποτέ δεν φτάνει σ’ αυτιά
Και κανείς να μη τολμά
να διαπεράσει τον ήχο της σιωπής.
Ανόητοι σκέφτηκα, δεν ξέρετε
ότι η σιωπή σαν καρκίνος απλώνεται.
Ακούστε τα λόγια μου που θα μπορούσαν κάτι να σας διδάξουν,
Πάρτε τα χέρια μου που θα μπορούσαν να σας αγγίξουν.
Αλλά οι λέξεις μου σαν σιωπηλές σταγόνες βροχής έπεσαν,
Και αντήχησαν
Στο πηγάδια της σιωπής
Και οι άνθρωποι συνέχισαν να προσκυνούν και να προσεύχονται
στο «νέον» που Θεό το έκαναν.
Και η επιγραφή (του «νέον») άστραψε ,
σχηματίζοντας λέξεις.
Και η επιγραφή έλεγε: τα λόγια των προφητών
είναι γραμμένα στους τοίχους του μετρό
και στα δωμάτια των λαϊκών σπιτιών.
και σπαρμένα ψιθυριστά στους ήχους της σιωπής.
27 Σεπτεμβρίου, 2009 στο 10:18 μμ |
Αγαπημένε μας Μπάμπη,
πολύ σ’ ευχαριστούμε για τον κόπο που έκανες και μας προσέφερες,
τους πανέμορφους στίχους του τραγουδιού με την ποιητικότατη(δική σου;)
μετάφραση….
καλό σου βράδυ
28 Σεπτεμβρίου, 2009 στο 9:43 πμ |
Και γαμώ τις μεταφράσεις!!! Εύγε και πάλι εύγε Μπάμπη μας! Μου αποκάλυψες τα μυστικά ενός από τα ελάχιστα πολυαγαπημένα μου ξένα τραγούδια που από παιδί τραγουδούσα! Ο δίσκος τους ήταν ίσως ο μόνος ξένος δίσκος που υπήρχε στο πατρικό -ελληνοπρεπές- σπιτι μου… Σ’ ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου! Καλή βδομάδααααααααα!!!!!!!!!!!!!
28 Σεπτεμβρίου, 2009 στο 2:28 μμ |
Ευχαριστώ παίδες για τα εύσημα, αλλά ακόμη δεν είμαι σίγουρος αν είναι καλή (και σωστή) η μετάφραση ή αν την αδίκησα.
30 Σεπτεμβρίου, 2009 στο 8:12 πμ |
Καλή και σωστή και ποιητική και πανέμορφη.. Δεν αδίκησες, αλλά ανέδειξες αυτούς τους στίχους! Προσωπικά συγκινήθηκα περισσότερο με την ελληνική απόδοση..! Χίλια μπράβο!