Ἦταν ἡ ὥρα ἐννιάμιση
πρωϊ στὴ Σαλονίκη
καὶ ἡ ἀνοιχτὴ ψυχή σου
σὰν ἀπὸ πάντα ἕτοιμη,
ὄμορφη ,ἀστραφτερή,
πουλάκι ὄμορφο χρωμματιστό,
ξεκίνησε
γιὰ νὰ βρεθεῖ μαζί Σου,
Ἐκεῖνον ποὺ αγάπησες
Εκεῖνον ποὺ ὑμνοῦσες
ἕνα νὰ γίνετε μαζὶ
καὶ τόπο νὰ ἑτοιμάσετε
ὅλους τους φίλους καὶ ἀδελφοὺς
παστάδα οὐράνια φωτεινὴ,
όταν προστάξη ο Πλαστουργός
νὰ ὑποδεχτεῖτε.
(Ἰωάννη τοῦ Ζηκα ζωγράφου –Θεσσαλονικέως εἰη αὐτοῦ ἡ μνήμη αἰωνία)
Ἀέρα Πατέρα 
13 Δεκεμβρίου, 2008 στο 11:19 μμ |
Του Ιωάννη του Ζήκα, αιωνία είη η μνήμη
Πινέλλο η λάμψη-λαμποκοπούσε,
καμβάς η ψυχή του-επιφάνεια
κορνίζα ο λόγος του-κύκλος τετραγωνισμένος
χρωμάτισε την έξοδό του-μια ανάσα
πήρε παραμάσχαλα και τη τέχνη του-σταυρωμένη πάνω του
να προσκυνήσουν τον Θρόνο
με τη λαχτάρα που τον έλουζε και τον αθώωνε
16 Δεκεμβρίου, 2008 στο 9:52 μμ |
Σήμερα απέθανε ο Γιάννης Ζει….
καί μνήμη κυρ’ Νίκου προσπαθήσαμε.
Χοντρές σταγόνες εξ ουρανού
καί φωτεινός ο ήλιος
μπίλιες πολύχρωμες τίς έκανε.
Να καί το ουράνιο τόξο
ριζωμένο στην θάλασσα τού θερμα’ι’κού
το χάναμε στον ουρανό χωρίς τέλος
ενώνοντας τα άνω τοίς κάτω.
Τον πίνακα εχάζεβα από το παραθύρι,
πολύχρωμα ψηφαριθμησμένα ΑγιοΔημητριάτικα,
πουλιά πετούσαν πάνω τους
χρωματισμένα όμορφα
καί δυό ζωγράφοι κοίταγαν
μέσα από κόλπους ξεγνοιασιάς.