Συμεών μνήμα

Στον τόπο του τι (Λ.Τσαμαντανη)

Αγία νοσταλγία-Θ.Παπακωνσταντινου-από Παντελή-

Αγία νοσταλγία

Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό

Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου

Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό

Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί

Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο

-Νερά γελούνε (Βασίλης Ζηλακος)

Λ.Τσαμαντανη

Κ.Λανταβος (από Μπαμπη)

Άνθρωπε δε χρειάζεται
να ερευνάς με πάθος τον προορισμό σου
η ζωή έχει κάτι ιερό από μόνη της
και είν’ αρκετό να τη σέβεσαι
όσο κι αν καταγίνεσαι
ο κόσμος θα παραμένει μυστήριο
όμως γύρω σου υπάρχει μαγεία παντού
τόση ομορφιά δεν μπορεί να δημιουργήθηκε επί ματαίω
αρχέτυπον κάλλος και αναλλοίωτον
αν ολόγυρα βλέπεις μόνο θλίψη
αυτή δεν είναι του κόσμου
είναι η δική σου.

του Κώστα Λάνταβου

Παράκληση (Η.Κεφαλας)

Δεήσεις (Η.Κεφαλας)

Ο Λάμπρος (απόσπασμα) [Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ XXI] του Διον. Σολωμού -ἀπὸ Μπὰμπη-

 

Καθαρώτατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσᾶτο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπενοῦσε
τ᾿ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη·
καὶ ἀπὸ ‘κεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ᾿ ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα·
«γλυκειὰ ἡ ζωή κι᾿ ὁ θάνατος μαυρίλα».

Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι, καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροί, μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε·
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε·
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς ἁγίους, καὶ φιληθῆτε·
φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε· Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Δάφνες εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
καὶ βρέφη ὡραῖα στὴν ἀγκαλιὰ οἱ μανάδες·
γλυκόφωνα, κοιτώντας τὲς ζωγραφι-
σμένες εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες·
λάμπει τὸ ἀσήμι, λάμπει τὸ χρυσάφι,
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες·
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ᾿ τ᾿ ἁγιοκέρι,
ὁποῦ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ στὸ χέρι.

Οι Έλληνες (Σ.Σ.Χαρκιανὰκης)-ἀπὸ Γιὰννη-

Περπατούν μεθυσμένοι
απ᾽ όσα είδαν και δεν κατάλαβαν.
Το βήμα τους δεν παραπαίει
γιατί τον νου δεν τους θόλωσε
ξένη ουσἰα.
Περπατούν μεθυσμένοι
με μάτια ορθάνοιχτα
και δεν κινδυνεύουν να προσκρούσουν
εις λίθον τον πόδα.
Το μέγα προνόμιο
να περπατούν μεθυσμένοι
είναι ότι γεννήθηκαν μεθυσμένοι
και ποτέ δεν συνήλθαν.

Αθήνα (Μακρυγιάννη) 5-8-2000

Σ. Σ. Χαρκιανάκης, Η δομἠ των κρυστάλλων