Ἀπὸ μία θύμηση περάστηκε ὁ ὕπνος
Ἀπὸ τὴν ἄνοιξη βγήκαμε στὸ καλοκαίρι,
Ἥρωες τῆς ἀκριβῆς ρέμβης,
Καὶ δὲν ἀπόρησε ὁ νοῦς μας
Δὲ σπάσαμε κέφι καὶ καρδιὲς
Ὅπως μυθέσκετο ἡ ψυχή μας·
Τεντωμένοι καθ᾿ ὅλη μας τὴν ὕπαρξη
Ἀκούσαμε νὰ πέφτει ἡ ἀνατριχίλα
Τοῦ χρόνου,
Δὲν εἴδαμε παρὰ τὴν Πλάση μοναχὴ
Νὰ βόσκει τὴν ὄμορφη γοητεία της
Στὴν ἅπλα ποὺ τῆς δώρησε ὁ Θεὸς
Ξεφάντωμα ἐξαίσιο
Εἶναι κὰτι μὲρες
που ὃλοι
ζωντανοὶ-πεθαμὲνοι
κὰτι σου ζητὰνε.
(Τὰ εὒκολα δὺσκολα-Ὃλια Λαζαρὶδου)
Δὲν προλαβαὶνεις
ἂστα τ᾽ ἂλλα
μὲ τὴν κεντρικὴ ἰδὲα
ἀσχολὴσου
νὰ γὶνει
ἀκὸμα πιὸ κεντρικὴ.
(Τὰ εὒκολα δὺσκολα-Ὃλια Λαζαρὶδου-Ποταμὸς)
Κὰνεις καθημερινὰ
διὰφορα πρὰγματα
γιὰ τὴν πλοκὴ.
Χωρὶς ἀπὸ αὐτὰ
νὰ μαθαὶνεις κὰτι
γιὰ τὸ ἲδιο τὸ ἒργο.
(Τὰ εὒκολα δὺσκολα-Ὃλια Λαζαρὶδου-Ποταμὸς)
Πὼς νὰ ἐμπιστευτεὶς φῶς
που δὲν ἒχει ξεπηδὴσει
ὰπὸ βαθὺ σκοτὰδι
ἀφοῦ αὐτὸ εἶναι
κατὰ βὰθος τὸ φῶς
μιὰ νὶκη.
(Τὰ εὺκολα δὺσκολα-Ὃλια Λαζαρὶδου-Ποταμὸς)
Οὒτε πιὸ πρὶν
οὒτε μετὰ
μὸνο
ἀκριβὼς στὴν ὣρα τους
περνοῦν
οἱ ὰγγελοι.
(Ὃλια Λαζαρὶδου-Τὰ δὺσκολα εὒκολα-Ποταμὸς)
Μεγαλὼνω
ἒχω πιὰ
νὰ λὲω ἰστορὶες
ἒχω ἰστορὶες
ποὺ ἀργὸτερα
θὰ γὶνουν μὶα.
Ἡ ἰστορὶα μου.
(Τὰ δὺσκολα εὺκολα-Ὃλια Λαζαρὶδου-Ποταμὸς)
Κολλημὲνοι
ὁ ἓνας πὰνω στὸν ἂλλον
ταξιδεὺουμε
τὴν πιὸ μοναχικὴ
διαδρομὴ.
(Ὃλια Λαζαρὶδου-Τὰ δὺσκολα εὒκολα-Ποταμὸς)
Προς τί αυτά τα δάκρυα στα μάτια σου, παιδί μου ;
Τι απαίσιο από μέρος τους πάντοτε να σε βρίζουν για το τίποτε !
Μουντζούρωσες τα δάκτυλα σου και το πρόσωπο, γράφοντας , με μελάνη –
γι’ αυτό σε λένε βρώμικο ;
Ω, τρισκατάρατοι ! Θα τολμούσαν να πουν βρώμικη την πανσέληνο έτσι απλά γιατί κηλίδωσε το πρόσωπό της με μελάνη ;
Για κάθε ψύλλου πήδημα σε κατηγορούν, παιδί μου . Κάνουν αμάν
για να σε ψέξουν για το τίποτε .
Έσκισες, παίζοντας, τα ρούχα σου – γι’ αυτό σε λεν
απεριποίητο ;
Ω, τρισκατάρατοι ! Μα πώς θα ‘λέγαν το φθινοπωριάτικο πρωινό που χαμογελά
μέσ’ από τα κουρελιασμένα σύννεφα ;
Μη δίνεις σημασία σ’ ό,τι κι αν σου λεν, παιδί μου .
Φτιάχνουν ένα μακρύ κατάλογο με τις αταξίες σου .
Όλοι το ξέρουν που σ’ αρέσουν οι απολαύσεις – γι’ αυτό σε λένε
άπληστο ;
Ω, τρισκατάρατοι ! Τότε τι θα ‘χαν να μας πουν κι εμάς που σ’ αγαπάμε ;
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
Τὶ θα ᾽τανε τὸ νῦν
δὶχως
τὴν προβοκὰτσια
τοῦ ἀεὶ.
(Ὁ.Λαζαρὶδου-Τὰ δὺσκολα εὒκολα-Ποταμὸς)
