Από τον Παντελή…

…από τον επίλογο

Βέβαια
δεν είναι εύκολο να σου βγάνει το λάδι
εκτός αν το σκεφτείς
σαν ηθική ή ιδεολογία
Το νησί έχει πατρότητα, το παραβλέπεις
Το σώμα κομματιάζεται
πονά δεν πονά άλλο θέμα
είθε να μην ξεχνά στον πόνο
επάλειψη λάδι αχνής φλόγας

Έδειξε
Θεός παρατημένος παρακμή Δαφνί
Για τους πρόσφυγες μαλθακωμένη ευγένεια
φτηνή ευαισθησία
μοιρασμένες παντού από νύχια
Ψήνοντας τους άλλους με πάρε- δώσε
και το λοιπόν στους άλλους
Ακοστολόγητες συναλλαγές δεν γίνονται στην εποχή μας
Από Ανατολή ο πόνος Δύση μην τρίβεις τα χέρια
παγκόσμιας κλίμακας ανέμους
φέρνεις με υποτροπική σύγκληση
Ίσες αποστάσεις τα ανήθικα
συμφέροντα
Λύσσα σ΄ ότι κράτησε γενιές και γενιές
Βιαστής σπείρει γιατί να αποφασίζει άνδρας επί+δομα
γυναίκας;
Μοιράζει φύλο
Ενώνει ρημαγμένα παραπατήματα με ορθά
Στα ζώα το χαρισματικό
Μεθυσμένη σοφία
Οι αρχές ατυχία παρελθόν
Ο μέλλον ομόζυγος τύχης
άσχημης μυρωδιάς
Ζηλευτό καλού ασθενεί
Διάβρωση πληθυσμιακού κρίκου
Εφονοκτονήθη η γη
Ξένοι μαστοί στο στήθος μάνας για γάλα
Που το σφρίγος προσφοράς;
το βόλεμα λιγοστεύει κληρονόμους
Εκπτώσεις ολημερίς κι ολοχρονίς
Λεκτικό γονόρροιας
Αναλγησία δάκρυ σε φράγμα ζητά
βοήθεια ν΄ αντέξει
Γραμματιζούμενων άχνα πιο κρύα από
την παγωνιά μας
Η εξαίρεση μαγιά

Ομήρου Οδύσσεια
Ραψωδία ν
Τότες καθίσαν στῆς ἱερῆς ἐλιᾶς τὴ ρίζα οἱ δυό τους,
νὰ δοῦν πὼς θὰ ξεκάμουνε τοὺς ἄτιμους μνηστῆρες.

Ω Δορυφόρος θα πέσει

Ξυστά καταστροφή περνάς
εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ελθεῖν
Φωνή πᾶς ἂνθρωπος ψεύστης
Αίτημα ψυχής παραμυθία αντίο
Γαμπρός ψαράς στα ρηχά
στο αγκίστρι σμήνος σκέψεις
Ποιές τρώγονται; ο ιχθύς άφθογγος
απαντούν οι κινήσεις Είμαστε
παιδιά ελευθέρας και δούλης θάλασσας
Θεότρελος πυροβολεί δίκιο
χάριν αγάπης
Ξεχνάς στο ζύγι νικά
ο πολλά βαρύς Ανεμπόδιστος
Καλό μου κόσμημα Έκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης

Υπερβάλω ανθρώπινο
Διδακτικός γηρατειά και γέννα
τελειώνουν με γέννα
και νιότη με γήρας

Τέλος Πάντων

Ρ.Μ.Ριλκε (από Μπαμπη)

“Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου” [απόσπασμα]

του Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε

«…Φτωχοί δεν είναι
μονάχα στερημένοι βασικών αγαθών
κι αφημένοι στην τύχη,

δίχως δύναμη και δίχως θέληση.
Είναι σημαδεμένοι

απ’ τη σφραγίδα μιας αγωνίας δίχως όνομα
γυμνωμένοι απ’ όλα,

ακόμη κι απ’ το νόημα της φτώχειας τους.
Η σκόνη των πόλεων

σηκώνεται ν’ αμαυρίσει τα πρόσωπά τους
κι όλος ο βόρβορος κολλάει πάνω τους.
Θα ξωκείλουν μια μέρα

ακυβέρνητοι σαν ξεβρασμένα ναυάγια·
προκαλούν το φόβο σαν τους πανουκλιασμένους.
Μα αν ο κόσμος

αισθανόταν το βάρος της οδύνης
θα είχε σαν τους φτωχούς ροδοστέφανο στο μέτωπο.
Γιατί οι φτωχοί

έχουν την αγνότητα της πέτρας
και την αθωότητα

του νιογέννητου τυφλού ζώου·
και μέσα στην πλέρια

από σένα απλότητά τους
δεν ζητούν παρά να μείνουν φτωχοί

όπως κι είναι στ’ αλήθεια.
Γιατί η φτώχεια

είναι σαν μεγάλο φως στο βάθος της καρδιάς…»

Με τον ανεμον περαν (του Συμεων)

Χωρίς τίτλο (Κωστής Παλαμας)

Συμεών μνημα

Εναγκαλισμός (από Παντελή)

ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ
Δεν αντιπαλεύονται τα γεγονότα

Τα πρόσφατα ερεθίσματα εύκολα
απορροφώνται στο συνειδητό κενό

Ο ρυθμός της εποχής
επιβάλει εξουθενωτικός στο σβέρκο
Το ξέρω έχω απαυδήσει
και τι μ΄αυτό αρκεί;
κι΄αν μ΄αγαπήσει ακόμη περισσότερο;

Πετάχτηκα απ΄το κρεβάτι
δεν είναι όνειρο

Σαν ήταν το παιδί παιδί. (Πετερ Χάντκε) από Μπαμπη.

 

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
περπάταγε και κούναγε τα χέρια,
ήθελε να’ταν το ρυάκι ποταμός,
ο ποταμός να’τανε χείμαρρος,
και τα λασπόνερα αυτά να ‘ταν η θάλασσα.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
δεν ήξερε πως είν’ παιδί,
όλα γι’ αυτό είχαν ψυχή,
και οι ψυχές ήτανε όλες ένα.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
για τίποτε δεν είχε γνώμη,
συνήθειες δεν είχε,
συχνά καθόταν σταυροπόδι,
κι άρχιζε ξαφνικά να τρέχει,
είχε τσουλούφι στα μαλλιά
κι όταν το φωτογράφιζαν δεν έκανε φατσούλες.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
γι’ αυτές τις ερωτήσεις ήταν η ώρα:
Γιατί είμαι εγώ εγώ και όχι εσύ;
Γιατί είμαι εγώ εδώ και όχι εκεί;
O χρόνος πότε άρχισε κι ο χώρος πού τελειώνει;
Mήπως δεν είναι παρά όνειρο η ζωή κάτω απ’ τον ήλιο;
Mήπως αυτά που βλέπω, ακούω κι οσμίζομαι
δεν είναι παρά το είδωλο ενός κόσμου πριν τον κόσμο;
Στ’ αλήθεια υπάρχει το κακό,
και άνθρωποι που είναι πραγματικά κακοί;
Πώς γίνεται εγώ, αυτό που είμαι εγώ,
να μην υπάρχω πριν να υπάρξω,
και κάποτε εγώ, αυτό που είμαι εγώ,
αυτό που ήμουν να μην είμαι πια;

Σαν ήταν το παιδί παιδί
σπανάκι κι αρακάς και το βραστό το κουνουπίδι
του στέκαν στο λαιμό
και τώρα όλα αυτά τα τρώει,
κι όχι μονάχα στην ανάγκη.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
ξύπνησε μιά φορά σ’ ένα κρεβάτι ξένο
και τώρα όλο έτσι γίνεται,
πολλοί του φαίνονταν τότε όμορφοι
και τώρα μόνο λίγοι, κατά τύχη,
έβλεπε καθαρά έναν παράδεισο
και τώρα το πολύ να τον φαντάζεται,
το Tίποτα τίποτα δεν του έλεγε
και τώρα αναρριγάει μπροστά του.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
ενθουσιαζόταν όταν έπαιζε,
έτσι ακριβώς και τώρα,
όπως τότε, μα μονάχα
όταν αυτά τα έτσι είναι η δουλειά του.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
για φαγητό του’φτανε μήλο και ψωμί,
κι ακόμα έτσι είναι.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
μόνο σαν μούρα του’μοιαζαν στα χέρια του τα μούρα
και τώρα ακόμα το ίδιο,
τα φρέσκα τα καρύδια του’γδερναν τη γλώσσα
και τώρα ακόμα το ίδιο,
σ’ όποιο βουνό και να βρισκότανε
ποθούσε ακόμα πιο ψηλό βουνό,
σε κάθε πάλι πόλη ποθούσε πόλη ακόμα πιο μεγάλη,
κι ακόμα το ίδιο νοιώθει,
λαχτάραγε να βρει κεράσια στην κορφή του δέντρου
όπως και σήμερα ακόμα,
ντρεπότανε τον κάθε ξένο
κι ακόμα έτσι νοιώθει,
περίμενε το πρώτο χιόνι,
κι ακόμα έτσι περιμένει.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,
ένα μπαστούνι έριξε στο δέντρο σαν ακόντιο,
που τρέμει εκεί και σήμερα ακόμα.

Πηγή: www.lifo.gr

[Ο Πέτερ Χάντκε κέρδισε το βραβείο Nobel λογοτεχνίας 2019.
Αυστριακός, με σλοβένικες ρίζες από τη μεριά της μητέρας του]

Με τον ανεμον περαν-του Συμεων

Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας-του Κ.Λανταβου-από Μπαμπη.

 

Να είμαι η θάλασσα που αυτομαστιγώνεται
απ᾽ τα λυσσώδη της κύματα – τιμωρία
για τις στρατιές των ψυχών που ρούφηξε στο βυθό της.

Να είμαι ο πόνος των ανθρώπων που ποτέ τους
δεν πόνεσαν – κι υποφέρουν γι᾽ αυτή τους την αναπηρία.

Να είμαι η ομορφιά που χαρίστηκε
σε νάρκισσους και φιλάρεσκους – και –
σ᾽ ανύποπτο χρόνο να τους εγκαταλείψω
για να καταλάβουν πως η ομορφιά
δεν αφανίζει το Χρόνο – ίσως σκοτώνει πιο γρήγορα.

Να είμαι η θλίψη που αφήνει πίσω της
την Απελπισία – επιστρέφοντας στη λυτρωτική γνώση
πως κανένα τέλος δεν είναι το τελικό.

Να είμαι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας
για κάθε παρία που έχασε το δρόμο του προς τον Παράδεισο
ακολουθώντας την πεπατημένη οδό της αμόλυντης καλοσύνης.

Να είμαι αυτός που παραμένει αυτός
Χαρούμενος ή φοβισμένος
Ευφυής ή ανόητος
Θαυμάζοντας πάντοτε τα θαύματα των θαυμάτων –
Τα λόγια που γίνονται πράξεις, πληρώνοντας
το ανάλογο τίμημα.

Με τον ανεμον περαν (του Συμεών)