Τ´ ανοιξιάτικα μπουμπούκια…

Το καρφακι…

Ἀπὸ τὸν Παντελῆ, στὸν Μπὰμπη…

«…οι ιεροί συγγραφείς , μιλώντας για τον Θεό, θα χρησιμοποιήσουν εικόνες ειλημμένες από την ανθρώπινη πείρα, άρα οικείες και προσιτές στο λαό.

Οι κυριώτερες από τις εικόνες αυτές είναι τρεις. Ο Θεός παρουσιάζεται ως Ποιμήν, ως Πατήρ, ως Σύζυγος. …γι΄αυτό και η » απιστία» – η αθέτηση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει απέναντι του Θεού ο Ισραηλίτης με τη σιναϊτική διαθήκη- χαρακτηρίζεται » μοιχεία», ενώ η «αμαρτία»- η παράβαση και περιφρόνηση αυτής της διαθήκης- καταντά τις περισσότερες φορές συνώνυμη με την πορνεία…η σχέση λοιπόν του Γιαχβέ και του Ισραήλ, κατά τους Προφήτας, είναι η ιστορία ενός γάμου, ακόμη περισσότερον, ένα δράμα ερωτικό.

Ο ερωτικός αυτός χαρακτήρας φαίνεται ακόμη καθαρώτερα με το Άσμα Ασμάτων….Γιατί περιελήφθη αυτό το ερωτικό τραγούδι στον κανόνα των Ιερών Γραφών;
Η συνηθέστερη απάντηση είναι ότι «τοποθετήθηκε, ακριβώς για να υπογραμμίζη το γεγονός ότι όλη η Γραφή είναι ένα Άσμα έρωτος, του έρωτος του Θεού για τον άνθρωπο και του ανθρώπου για τον Θεό».

Δ. Γ. ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΗΣ

Τραγούδι Δ’
Η ΝΥΦΗ2

[4,2] Εγώ κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά.

Φωνή του αγαπημένου· χτυπά την πόρτα.

-«άνοιξε, αδερφή μου, ταίρι μου,

περιστέρα μου, πανέμνοστή μου,

τι το κεφάλι μου το νότισε η δροσιά

και τους βοστρύχους μου τ᾽ αγιάζι της νυχτός».

[3] -«Γδύθηκα το χιτώνα μου, πώς να τον φορέσω;

Ένιψα τα πόδια μου, πώς να τα λερώσω;»

[4] Έσυρε το χέρι του ο αγαπημένος στης κλειδωνιάς το μάτι3

και θροήθηκαν τα σπλάχνα μου γι᾽ αυτόν.

[5] Σηκώθηκα ν᾽ ανοίξω στον αγαπημένο μου·

έσταξε σμύρνα από τα χέρια μου,

τα δάχτυλά μου γέμισαν σμύρνα

σαν άγγιξα το μάνταλο της κλειδωνιάς.

[6] Άνοιξα στον αγαπημένο μου·

ο αγαπημένος είχε περάσει·

βγήκε η ψυχή μου ακολουθώντας τον·

τονε ζήτησα και δεν τον βρήκα,

τονε φώναξα, δε μ᾽ άκουσε.

[7] Μ᾽ ήβραν οι φύλακες

που τριγυρνούν στην πολιτεία,

με χτύπησαν, με πλήγωσαν,

πήραν τη μαντίλα μου από πάνω μου

αυτοί που φυλάγουν τα τείχη.

[8] Σας εξορκίζω, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ,

στις δύναμες και στις ορμές του αγρού

α βρείτε τον αγαπημένο μου τι θα του πείτε;

Πως είμαι λαβωμένη της αγάπης.

Ο ΧΟΡΟΣ

[9] Μα τι έχει ο αγαπημένος σου, πάνω απ᾽ τους άλλους,

συ πεντάμορφη;

Μα τι έχει ο αγαπημένος σου πάνω απ᾽ τους άλλους

για να μας εξορκίζεις τόσο;

Η ΝΥΦΗ

[10] Ο αγαπημένος μου λάμπει και ροδίζει,4

διαλεχτός στους μύριους·

[11] το κεφάλι του είναι λαγαρό χρυσάφι

βάγια οι βόστρυχοί του

μαύροι σαν κοράκι.

[12] Τα μάτια του είναι περιστέρια

στα νερά στ᾽ αυλάκια,

λούζουνται στο γάλα

κάθουνται στις γούρνες.

[13] Τα μάγουλά του είναι βραγιές μυριστικά

θήκες αρωμάτων·

τα χείλια του είναι κρίνα

και σταλάζουν σμύρνα·

[14] τα χέρια του είναι μάλαμα βραχιόλια

χρυσόλιθους γεμάτα·

είναι φίλντισι η κοιλιά του

με ψηφιά ζαφείρια·

[15] τα πόδια του είναι μάρμαρο κολόνες

με χρυσά θεμέλια.

Η όψη του είναι σαν το Λίβανο,

διαλεχτή σαν το κέδρο·

[16] τα λόγια του είναι γλυκασμός

κι ολόκληρος είναι επιθυμία.

Αυτός είναι ο αγαπημένος μου

κι αυτός το ταίρι μου,

θυγατέρες της Ιερουσαλήμ.

Τραγούδι Ϛ’
Ο ΧΟΡΟΣ

[6,5] Ποια είναι τούτη που ανεβαίνει λευκανθισμένη

ακουμπώντας στον αγαπημένο της;

Ο ΑΝΤΡΑΣ5

Κάτω απ᾽ τη μηλιά σε ξύπνησα

εκεί που η μάνα σου σε γέννησε,

εκεί που πόνεσε και σε γέννησε.

Η ΝΥΦΗ

[6] Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου,

ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·

είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο

και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη·

οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,

φλόγα του Θεού.

[7] Νερά ποτάμια δεν μπορούν

να σβήσουν την αγάπη.

(μετάφραση Γιώργος Σεφέρης)

Ας μου συγχωρεθεί «…προσπάθεια με λίγες λέξεις…» ως αφιερωμένο στα χρόνια πολλά του αγαπημένου μας Μπάμπη.

Χωρὶς τὶτλο -Στ.Ἀπὲργης-(ἀπὸ Μπὰμπη)

Τί λές;
Παίρνουμε σήμερα τὴ μέρα
καὶ νὰ τὴν πᾶμε ἐκδρομή;
Νὰ φύγει λίγο ἀπ’ τὴν κλεισούρα,
νὰ πάρει μία ἀνάσα, βρὲ ἀδελφέ…
Νὰ τὴν ἀφήσουμε

νὰ τρέξει στὰ λιβάδια,
νὰ ξεχαστεῖ

σὰν ἄνθρωπος κι αὐτή…
Κι ὅταν βραδυάσει,
πᾶμε πίσω
καὶ τὴν ἀφήνουμε
ὄμορφα νὰ κοιμηθεῖ…

του Σταύρου Ἀπέργη (1939-2002), «Φάξ», ἔκδ. Καστανιώτη

Άτιτλο -του Κώστα Λάνταβου- (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Ιδού εγώ, ο άνθρωπος,

ο υιός της οδύνης, το μέγιστο θαύμα,
Εσπέρας και πρωί και μεσημβρίας διηγήσομαι
τον διαμελισμό από τους αντιπάλους μου
και τον αγώνα

να επανενώσω τα χίλια κομμάτια μου.

Ιδού εγώ,

ο της θλίψεως οδοιπόρος, πρέπει να θάψω
την θλίψη μου. Και μάλιστα στα έγκατα της γης.

Ιδού εγώ, ο την απελπισίαν καταπατήσας
θα πιω τον άνεμο
για να κοπάσει η καταιγίδα.

Ιδού εγώ,

θα τινάξω την σκόνη της γης από πάνω μου∙
θα ποδοπατήσω την οίηση, αγρυπνώντας να λάβω
την πεπρωμένη οδηγία αναρρίχησης
σε αγλαόκαρπα τοπία.

Πρόσφυγες του Ορέστη Αλεξάκη (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Διωγμένοι

από την όμορφη πατρίδα
τώρα

στους δρόμους των γυμνών ωρών

νομάδες ουρανών
αλιείς άστρων

εμείς
οι δόλιοι πρόσφυγες
του απάνω κόσμου

Από τη συλλογή: Η λάμψη (1983)

Άσκηση σιωπής (Σ.Ψαρρας)

Ξεχνάτε μας (Α.Γ.Χαραλαμπακης)

Ύπνος (Ν.Βρεττακος)

» ΜΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ ΜΗ » (Παντελῆς)

 

Τα περιστέρια στο Σύνταγμα πετούν
και πάλι σήμερα τρομαγμένα
προς την αγιασμένη θάλασσα
για στάλα ευτυχίας .

Μπλε σκούρο το κύμα
του Θερμαϊκού σκάει γιατί
δεν πίστεψα την ιστορία.

Στην ερώτηση, δίκιο-άδικο
η αλκυών βουτά στην θάλασσα
με τα κλωσόπουλα πελαγωμένα.

Το όρος Ελαιών ρίχνει
τα φύλλα στον Ιορδάνη
που τρέχει προς την θάλασσα.

Την ομορφιά τ΄ ουρανού
συναγωνίζονται πυροτεχνήματα
μαύρα κουφάρια γίνονται
στην μπλε θάλασσα.

Ανέβηκα στο δέντρο να δω,
δεν τόλμησα να μιλήσω την μάννα
που σκέπαζε την φωλιά,
με κοίταζε την κοίταζα ικετευτικά.