Νικηφόρος Βρεττάκος (από Μπαμπη)

Ποιητικό υστερόγραφο Κ.Αγελακη Ρουκ (από Παντελή)

Ποιητικό υστερόγραφο

.
…………………
Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό

μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό

που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται

αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.

Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ

ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,

πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής

σημαίνουν το «όχι… όχι… λάθος»

ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»

ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:

«Το καλό με τον πόθο

είναι πως όταν χάνεται

χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».
……………………….

+ Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Προς το ξημέρωμα (Σ.Σαρακη)

Συμεών μνημα

Περί της αυτής -Αγ.Γρ.Νυσσης (από Μπαμπη)

Άγ. Γρηγόριος Νύσσης
(ήταν μεταξύ άλλων και σπουδαίος ποιητής)

Περί της αυτής

Τροχός τίς εστίν άστάτως πεπηγμένος,
Ό μικρός ούτος καί πολύτροπος βίος.
Άνω κινείται, καί περισπάται κάτω
Ουχ ίσταται γαρ, καν δοκή πεπηγέναι.
Φεύγων κρατείται, καί μένων άποτρέχει.
Σκιρτά δε πολλά, καί το φεύγειν ουκ έχει.
Έλκει, καθέλκει τη κινήσει την στάσιν.
Ως ουδέν είναι τον βίον διαγραφών,
Ή καπνόν, ή όνειρον,ή άνθος χλόης.

(Ρ.G., τόμ. 37, 787)

Μετάφραση
‘Η ανθρώπινη ζωή

Μια ρόδα π’ άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη ή σύντομη καί πολυδαίδαλη ζωή.
Έκεί πού τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά-
κι αν φαίνεται πώς στέριωσε δεν μένει ωστόσο σταθερή
Θαρρείς πώς φεύγει κι είναι στάσιμη, θαρρείς πώς στέκει κι όμως τρέχει.
Κάνει άλματα συχνά, μα δεν μπορεί να ξεκολλήσει.
Σέρνει καί παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.
Ένα διάγραμμα του τίποτα ή ζωή,
Καπνός ή κι όνειρο ή κι ένα αγριολούλουδο.

Εικόνα-Κ.Μοντης-

Από τον Μπαμπη…

«Ἀπό τήν ἐρημία σου Ἅι μου Γιάννη
ποῦ ἤχησε τό πάλαι ἡ φωνή σου
θυμήσου μᾶς κ’ ἐμᾶς κ’ ἐμᾶς λυπήσου
ποῦ λυώνομε μέσα σέ μία ἐρημία
γεμάτη ἀπό πληθυσμόν ἀνθρώπινον.»

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Στον Πρόδρομον στον Ασέληνο»

Παιδί το περιβόλι μου (Κ.Παλαμας)-από Παντελή-

 

…ίδιο μοσκοβόλημα… από Κ. Παλαμά, αιωνία η μνήμη Αυτών

ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΜΟΥ

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..

Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα ναι απάνου απ’ όλα.

Από τη ´´γιορτή´´-Σταύρος Σταυρογιαννοπουλος-

TV -Λολιτα Γεωργιου-