Ένα παιδί -του Τόλη Νικηφόρου- (ἀπὸ Μπὰμπη)

Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του

Το περιβόλι τουΔιονύση Σαββόπουλου (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού,
ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό
και πολύχρωμο χορτάρι, ναι, για ν’ αποκοιμηθώ.

Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
στο γαλάζιο θρόνο σου χρυσό μανδύα φοράς
και σε δυο λιοντάρια ήμερα τα πόδια σου ακουμπάς.

Τόσα χρόνια πάλευα μόνος στα τυφλά
και ταξίδεψα κι αρρώστησα και πέρασα πολλά,
τώρα όμως πλάι σου και πάλι περπατώ,
μες στα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό.

Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
κοντά μου φωσφορίζοντας σκύβεις και με φιλάς,
για τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι, και με παρηγοράς.

Οι καθρέφτες -του Χόρχε Λουί Μπόρχες- (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Σήμερα,

ύστερα από τόσα αμήχανα έτη
Που κάτω

απ’ το φεγγάρι περιπλανιέμαι
Ποια τύχη

και ποια μοίρα, αναρωτιέμαι
Μ’ έκανε

τάχα να φοβάμαι τον καθρέφτη…
Ο θεός

έφτιαξε τις νύχτες που γεμίζουν
Όνειρα,

σχήματα στου κάτροπτου τα βάθη
Πως είναι είδωλο,

ο άνθρωπος να μάθει,
και ματαιότητα.

Γι’ αυτό και μας φοβίζουν.

Πατρὶδα Κ.Παλαμᾶ (ἀπὸ Παντελῆ)

Πατρίδα μου, τι θες να σου χαρίσω
Για τον καλό το χρόνο που θα’ ρθη;
– Παιδί μου, το κορμί, το λιονταρίσσο
Και, το παλληκαρίσσο το σπαθί,
Και τη νεραϊδογέννητη τη χώρα
Μαζή με το δικέφαλον αϊτό.
Δε ‘θέλω ‘γώ καινούρια ή ξένα δώρα,
Παληά δικά μου πλούτη σου ζητώ.
– Μητέρα, τα δικά σου τα στολίδια
Τα χαίροντ’ άλλοι μέσ’ στην οικουμένη,
Και, Λάμιες τα φυλάν, τα ζώνουν φείδια
Και χάνοντ’ εκεί μέσ’ αντρειωμένοι…
– Παιδί μου, όταν τη δόλια σου μητέρα,
Με του παιδιού τον πόνο αγαπάς,
Με την αγάπη μόνο μιαν ημέρα
Την παλαιάν δόξα θα της πας!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Βὰρναλης Κ.(ἀπὸ τὴν Βασιλικὴ Αλ.)

Δεν είν’ αλήθεια

πιο χρυσή

σαν την αλήθεια

της σιωπής.

Βάρναλης Κώστας

Καρκίνος (απόσπασμα) της Ζωής Καρέλλη -ἀπὸ Μπὰμπη-

 

[…]

Σε κάθε σκαλοπάτι αχνάρια
από αίμα και λάσπη.
Μην τα πατήσεις νομίζοντας
πως εσύ θα τα σβήσεις.
Κοίταξέ τα καλά,
αίμα και λάσπη.

Όλα τα σκαλοπάτια είναι ίδια.
Κάποτε νομίζεις πως θα σε φέρουν
ψηλά, όπου δεν υπάρχουν πια
αυτά τα σημάδια.
Γελιέσαι. Κοίταξέ τα καλά,
αίμα και λάσπη.

Αυτά είναι τ’ ανθρώπινα αχνάρια
τ’ αληθινά. Ούτε βρίσκονται ποτέ
άλλα. Μη γελιέσαι.
Κοίταξέ τα καλά.
Να θυμάσαι, το σώμα είναι πάντα
αίμα και λάσπη.

Από τη συλλογή Αντιθέσεις (1957)

Χωρὶς τὶτλο (της Εὐδοκίας Κ.Οἰκονόμου) -ἀπὸ Μπὰμπη-

Θολὲς

ἀνθρώπινες φιγοῦρες
ζητιανεύουν

ἀγάπη
μῆν τοὺς ρωτᾶς

πὼς ἔχασαν
τὸ βῆμα

γιὰ τὴ στράτα’
συνήθεια

εἶναι νὰ μιλᾶς
ν’ἀκούσεις

θέλει τέχνη…

 

 

(«Συγκατάθεση», Ἀθήνα 2001)

ΑΠΟΛΕΛΥΣΑΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥ του Νίκου Καρούζου -ἀπὸ Μπὰμπη-

 

Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.
Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες –
και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.

Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.
Συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις
το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.
Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
και γύρω μου
όλα πια ζουν και λάμπουν.
Σηκώνεις την πέτρα – και το φίδι
φεύγει και χάνεται.

Απ’ την ανατολή ως το βασίλεμα του ήλιου
θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.
Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει
κι ο ύπνος – που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του
με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος,
ο μικρός λυτρωτής, όπως άλλοτε έλεγα –
με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου…

Με τη χάρη σου ζω την πρώτη λύτρωσή μου.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Alvaro Cardona-Hine (1926-2016) -ἀπὸ Παντελῆ-

 

Παπούτσια αγαπημένα
δεν με πήγαν πολύ μακριά
στον προορισμό μου.

*

Δεν θα πάει για ύπνο
αν δεν του παίξουμε τη μελωδία
που τον κρατά ξύπνιο.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ του Ορέστη Αλεξάκη (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Άνοιξε η θύρα ξαφνικά και πρόβαλε
Ένας γιατρός φορώντας άσπρη μπλούζα
Χαμογελούσε φιλικά σαν να με γνώριζε
Κοιτάζω γύρω
Το δωμάτιό μου
Τα κάδρα το γραφείο τα βιβλία μου
«Ποιος είστε και πώς ήρθατε;» ρωτώ
«Από τη σκάλα του ύπνου» μου απαντά
«Χρόνια μετά την αποφράδα ημέρα
Θυμάστε;
Με τα κόκκινα πουλιά και τις μεγάλες μύγες στο φεγγάρι»
Και πρόσθεσε καθησυχαστικά
«Χαμογελάστε
Δεν υπάρχει λόγος
Έχουμε πλέον ανελκυστεί
Στο φως
Και προχωρούμε ολοταχώς
Στο θαύμα»