This entry was posted on 10 Φεβρουαρίου, 2020 at 4:17 μμ and is filed under φωτογραφίες. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
You can leave a response, or trackback from your own site.
…Κάποτε νόμιζα πως η ευγνωμοσύνη ήταν βαρύ φορτίο.
Τώρα ξέρω πως δίνει φτερά στην καρδιά.
Νομίζω πως οι αχάριστοι έχουν καρδιά και πόδια βαριά σαν μολύβι.
Μα, όταν δεις και νιώσεις,
έστω λίγο,
έστω μόνο για μια στιγμή,
πόσο ωραίο πράγμα είναι η ευγνωμοσύνη,
τα πόδια σου δεν βουλιάζουν πια στην άμμο της θαλάσσης,
μια άγνωστη μέχρι τότε χαρά σού αποκαλύπτεται,
η χαρά να μετράς και να βρίσκεις πολλά˙
όχι όσα κατέχεις
αλλά όσα οφείλεις.…
(Oscar Wilde, Μια ζωή επιστολές, μτφρ. Γιώργος Μπλάνας, Ηλέκτρα, Αθήνα, 2005.)
10 Φεβρουαρίου, 2020 στο 4:53 μμ |
…Κάποτε νόμιζα πως η ευγνωμοσύνη ήταν βαρύ φορτίο.
Τώρα ξέρω πως δίνει φτερά στην καρδιά.
Νομίζω πως οι αχάριστοι έχουν καρδιά και πόδια βαριά σαν μολύβι.
Μα, όταν δεις και νιώσεις,
έστω λίγο,
έστω μόνο για μια στιγμή,
πόσο ωραίο πράγμα είναι η ευγνωμοσύνη,
τα πόδια σου δεν βουλιάζουν πια στην άμμο της θαλάσσης,
μια άγνωστη μέχρι τότε χαρά σού αποκαλύπτεται,
η χαρά να μετράς και να βρίσκεις πολλά˙
όχι όσα κατέχεις
αλλά όσα οφείλεις.…
(Oscar Wilde, Μια ζωή επιστολές, μτφρ. Γιώργος Μπλάνας, Ηλέκτρα, Αθήνα, 2005.)
11 Φεβρουαρίου, 2020 στο 5:05 μμ |
μετά το ποίημα σου! … άρον άρον
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ…
Μπάμπη μας