Χαρὰζει!
Ἡ φτενὴ στεριὰ εἷναι
πιὸ σκοτεινὴ ἀπὸ τὴ νὺχτα,
νιὼθω ν᾽ ἀναπνὲει
περισσὸτερο ὁ ἀὲρας…
Πὲρασε πλὰϊ
ἀπ᾽τὸ φινιστρὶνι μου
μιὰ σκιὰ.
(Ποιητικὸ ἡμερολὸγιο 2017-ΙΩΛΚΟΣ)
Χαρὰζει!
Ἡ φτενὴ στεριὰ εἷναι
πιὸ σκοτεινὴ ἀπὸ τὴ νὺχτα,
νιὼθω ν᾽ ἀναπνὲει
περισσὸτερο ὁ ἀὲρας…
Πὲρασε πλὰϊ
ἀπ᾽τὸ φινιστρὶνι μου
μιὰ σκιὰ.
(Ποιητικὸ ἡμερολὸγιο 2017-ΙΩΛΚΟΣ)
Ιουλίου 31, 2018 στο 9:52 μμ |
Σχήμα της απουσίας
του Γιάννη Ρίτσου
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί-
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι…