Κάποιος από πέτρα, άλλος από πηλό,
μα εγώ ασημώνομαι και λάμπω!
Δουλειά μου η παραπλάνηση, εγώ είμαι η Μαρίνα.
ΕΓΩ, φθαρτός θαλασσινός αφρός.
Κάποιος από πηλό, ο άλλος από σάρκα
– γι’ αυτούς είναι τα φέρετρα, οι επιτάφιες πλάκες…
Στη θάλασσα είμαι βαπτισμένη εγώ,
και στη δικιά μου πτήση αέναη η συντριβή!
Μηδέ καρδιές κι εμπόδια
νικούν τη βούλησή μου.
Εμέ –θωρείς αυτές τις ατίθασες μπούκλες;–
γήινη δε με κάνεις.
Χτυπώντας στα γρανιτένια σου τα γόνατα,
εγώ με κάθε κύμα αναγεννιέμαι!
Ζήτω ο αφρός, ο ευφρόσυνος αφρός
– ο μεγαλόπρεπος θαλασσινός αφρός!
[απόδοση: Ελένη Κατσιώλη]
Η Μαρίνα Ιβάνοβνα Τσβετάγεβα (1892-1941) είναι μία από τις μεγαλύτερες ποιήτριες του 20ού αιώνα και του Αργυρού αιώνα της ποίησης. Έγραψε αυτό το ποίημα στις 23.5.1920, μετά τον θάνατο της τρίχρονης κόρης της Ιρίνα.