Ένα ποίημα της Μαρίνας Τσβετάγεβα (ἀπὸ Μπὰμπη)

Κάποιος από πέτρα, άλλος από πηλό,
μα εγώ ασημώνομαι και λάμπω!
Δουλειά μου η παραπλάνηση, εγώ είμαι η Μαρίνα.
ΕΓΩ, φθαρτός θαλασσινός αφρός.

Κάποιος από πηλό, ο άλλος από σάρκα
– γι’ αυτούς είναι τα φέρετρα, οι επιτάφιες πλάκες…
Στη θάλασσα είμαι βαπτισμένη εγώ,
και στη δικιά μου πτήση αέναη η συντριβή!

Μηδέ καρδιές κι εμπόδια
νικούν τη βούλησή μου.
Εμέ –θωρείς αυτές τις ατίθασες μπούκλες;–
γήινη δε με κάνεις.

Χτυπώντας στα γρανιτένια σου τα γόνατα,
εγώ με κάθε κύμα αναγεννιέμαι!
Ζήτω ο αφρός, ο ευφρόσυνος αφρός
– ο μεγαλόπρεπος θαλασσινός αφρός!

[απόδοση: Ελένη Κατσιώλη]

Η Μαρίνα Ιβάνοβνα Τσβετάγεβα (1892-1941) είναι μία από τις μεγαλύτερες ποιήτριες του 20ού αιώνα και του Αργυρού αιώνα της ποίησης. Έγραψε αυτό το ποίημα στις 23.5.1920, μετά τον θάνατο της τρίχρονης κόρης της Ιρίνα.

Νανούρισμα Παραδοσιακό (Κύπρου) Αλκίνοος Ιωαννίδης (ἀπὸ Μπὰμπη)

 

Άγια Μαρίνα και κυρά
που ποκοιμίζεις τα μωρά
ποκοίμησ’ το κορούδιν μου
το πκιο γλυκύν τραούδιν μου

Κι ύπνε που παίρνεις τα μωρά
πάρε κι εμέναν τούτο
Μικρόν μικρόν σου το `δωκα
μεάλον φέρε μου το

Επάρ’ το πέρα, γύρισ’ το
και στράφου πίσω φέρ’ μου το
Να δει τα δέντρη πως αθθούν
και τα πουλιά πως κοιλαδούν

Πως χαίρουνται, πως πέτουνται
και πάσιν πέρα κι έρκουνται
Να δει του Μάη τραντάφυλλα
τ’ Αούστου μήλα κόκκινα

Κι α Παναγία Δέσποινα
που ποκοιμίζεις τα μωρά
νάννι ναννά ναννούδκια του
κι ύπνον εις τα μματούδκια του

W.Eugene Smith 1918-1978, Ἀμερικανος φωτογρὰφος)