1)
Χαρακωμὲνο πρὸσωπο.
Τὰ μὰτια χαμηλὼνουν.
Ἡ ἀγωνὶα καταλαγιὰζει.
2)
Χωρὶς φῶς ἲχνη.
Τὸ λυχνὰρι τῆς μνὴμης
κρυφανὰβω.
3)
Δρὸμοι ὓποπτοι
μειδιοῦν μπροστὰ μου.
Ἀμὲτοχος μὲνω.
(Δ.Τσινικὸπουλος-Τρὶστιχα&Χὰϊ-Κὰϊ-ΙΔΜΩΝ)
- Σχόλιο
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Ἀέρα Πατέρα 
26 Νοεμβρίου, 2016 στο 5:16 μμ |
Σμῆνος
του Δημήτρη Κοσμόπουλου
Τὸ ἀγαπημένο του παιχνίδι ἦταν νὰ κόβει ἀπ᾿ τὶς σελίδες
τῶν ἐφημερίδων σχέδια πουλιῶν. Μικρὰ καὶ μεγαλύτερα,
ἄλλα μὲ τὰ φτερὰ ἀνοιχτά, ἄλλα στὸ κλαδί.
Ὕστερα, τὰ τοποθετοῦσε σ᾿ ἕνα λευκὸ κιβώτιο, κάτω
ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι. Τὶς νύχτες, ὅταν τὰ πράγματα ἐγκατέλειπαν
τὸ σχῆμα τους, ἄνοιγε μ᾿ εὐλαβικὲς κινήσεις τὸ κουτί,
στὸ φῶς τοῦ δωματίου. Τότε, καταλάβαινε τὸ στῆθος του
ν᾿ ἀνοίγει σὰν κλουβί, κι ἀπὸ μέσα νὰ φτερουγίζουν σμήνη
πουλιῶν, μὲ μία σπαρταριστὴ χαρά, μὲ μία χαρούμενη
ὀργή, ἀπ᾿ τὸ παράθυρο νὰ φεύγουν στὸ σκοτάδι.
Σμῆνος πουλιά, κατάστικτα ἀπὸ γράμματα
νὰ χάνονται στὸν κόσμο.
(Λατομεῖο, Κέδρος 2002)