Σὲ δρὸμους μὲ ἂπειρες στροφὲς
σὰν ἒντερα προβὰτου
Ezra Pound
Πολλἐς φορὲς οἱ δρὸμοι μας
γὶνονται ἀνεξιχνὶαστοι
κι ἂς ἦταν τὸ ξεκὶνημα
ὁλὸλευκος ὂρθρος
ὑποταγμὲνος ἐν πλὴρει ἀμηχανὶᾳ
στὸ αἲτημα
τοῦ ῾῾εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ᾽᾽.
(Σ.Σ.Χαρκιανὰκης-Ἐπιφυλὰξεις-Δὸμος)
Ἀέρα Πατέρα 
29 Ιουλίου, 2016 στο 7:52 μμ |
«….Όμως να θυμηθώ την πίκρα, που δοκίμασα, Νάστιενκα;! Να σκοτεινιάσω, έστω και μια στιγμή, την ολόφωτη ευτυχία σου, να λυπήσω την ψυχή σου, βαρυγκομώντας, να την πικράνω με κρυφές τύψεις και να κάμω την καρδιά σου να πονάει σε στιγμές ευτυχισμένες, να μαράνω, έστω κι ένα απ’ αυτά τα τρυφερά λουλουδάκια, που έπλεξες στα μαύρα δαχτυλίδια των μαλλιών σου, όταν στάθηκες πλάι του στην εκκλησία. Ω! ποτέ! Ποτέ! Ας είναι πάντα αίθριος ο ουρανός σου, ας είναι φωτεινό κι ατάραχο το γλυκό σου χαμόγελο, ας είσαι ευλογημένη για κείνη τη στιγμή της αγαλλίασης και της ευτυχίας που χάρισες σε μια άλλη, έρημη καρδιά, που σ’ ευγνωμονεί.
Θε μου! Μια ολόκληρη στιγμή ευτυχίας! Μα τάχα αυτό δεν είναι αρκετό ακόμα και για μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή;….»
“Λευκές Νύχτες” – Φ. Ντοστογιέφσκι
29 Ιουλίου, 2016 στο 8:29 μμ |
Πολύ ωραίο και το ποίημα και το απόσπασμα!