Ἐκεῖ,ὅπου λικνίζονται
οἱ βάρκες
καὶ ἀναπαύονται
τὰ πλοῖα,
Παντοδύναμε,Σοφὲ
καὶ Πράε,
κᾶνε κι ἐγώ,
ἡ κουρασμένη μικρὴ βάρκα
νὰ φθάσω.
Ἐκεῖ,ὅπου λικνίζονται
οἱ βάρκες
καὶ ἀναπαύονται
θλιμένα τὰ πλοῖα.
Ἁπλὴ ἡ κορμοστασιά μου.
Φτωχὸ τὸ σπιτικό.
Νησιώτισσα δὲν εἶμαι
ἀπόμακρου νησιοῦ.
(ΡΩΣΣΟΙ ΛΥΡΙΚΟΙ –Ἀπόδοση:Ε.Δημητρίου)
27 Φεβρουαρίου, 2013 στο 10:38 πμ |
ωραιότατο το ποίημα ΑέραΠατέρα!καλή μέρα!
28 Φεβρουαρίου, 2013 στο 9:23 πμ |
Ευχαριστούμε Κατερίνα,καλη σου μέρα….
27 Φεβρουαρίου, 2013 στο 1:50 μμ |
Η ταπεινή βαρκουλα ειναι η μόνη που σίγουρα θα φθάσει.
28 Φεβρουαρίου, 2013 στο 9:24 πμ |
…να μπούμε σ´ αυτήν λοιπόν….
27 Φεβρουαρίου, 2013 στο 5:13 μμ |
περπατώ στην θάλασσα
τραβώντας κουρασμένος
την βάρκα σε τόπο αναπαύσεως,
το ίδιο ο καθένας για το σκαρί του,
του μικρόσωμου το υπερωκεάνιο
δελφίνι που τον ακολουθεί
ΚαταΠακτή (ψευδώνυμο)
28 Φεβρουαρίου, 2013 στο 12:29 πμ |
Παντελής Καταπακτής
(μίλησες και εκρίθης)
28 Φεβρουαρίου, 2013 στο 9:25 πμ |
Πανέμορφο, ευχαριστούμε Παντελή….