Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς
λιγοστεύουν γύρω
τὰ πρόσωπα
ἐνῶ πολλαπλασιάζονται
οἱ ἀριθμοί.
Οἱ πιὸ εὐαίσθητοι
γίνονται ληξίαρχοι
θησαυρίζοντας δάκρυα
στὸ μαντήλι.
(Σ.Σ.Χαρκιανάκης΄΄ΠΙΚΡΑΜΥΓΔΑΛΑ΄΄Ἐκδόσεις Δόμος)
-
Follow
Ακολουθείτε
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Ἀέρα Πατέρα 
29 Δεκεμβρίου, 2010 στο 10:59 πμ |
30 Δεκεμβρίου, 2010 στο 1:16 πμ |
Κλασικό, και σίγουρα πολύ ωραίο Κατερίνα….
29 Δεκεμβρίου, 2010 στο 11:44 μμ |
Μες στο νερό πετούν πουλιά,
φυτρώνουν δέντρα,
ανεστραμμένα.
Υπάρχουνε και σπίτια
με τις στέγες στο βυθό,
στην επιφάνεια τα θεμέλια’
οι σκέψεις των ενοίκων τους
μπλέκονται με τα φύκια’
φυσαλίδες αέρα οι φωνές τους
ανεβαίνουν στα πόδια τους.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ: Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΜΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ, Εκδ: Γαβριηλίδη
30 Δεκεμβρίου, 2010 στο 1:17 πμ |
Πρόλαβες και το πήρες Μπάμπη….
…είναι νομίζω πάρα πολύ καλό….
30 Δεκεμβρίου, 2010 στο 12:50 πμ |
Δάκρυ σεμνόν και τεκμήριον άμα Θεού υπερτάτου
………………………………………………..
Σπυρίδων Βασιλειάδης (1845-1874)
30 Δεκεμβρίου, 2010 στο 1:19 πμ |
Ωραίον το δάκρυ το σεμνόν….