This entry was posted on 31 Ιανουαρίου, 2010 at 6:07 πμ and is filed under φωτογραφίες. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
καλή σπέρα…καλή ήταν η ξαστεριά στα είδωλα αλλά και τα σύννεφα άλλο πράγμα…μας έλειψαν…
Να μπορούσα στα σύννεφα την ψυχή μου ν’ ανέβαζα Μ’ αστραπές τα γαλήνευα Τα παράπονα που έβαζα Στο μυαλό μου κι αρχίναγα Κι απ’ την λύπη διασκέδαζα…
Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο Άσε με εμένα στα σύννεφα σ’ ένα παλιό βενζινάδικο…
Λίνα Νικολακοπούλου
Ουρανέ όχι δε θα πω το ναι, ουρανέ φίλε μακρινέ. Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ. Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό το γαλανό
κι ακούω μια φωνή καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί. Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί εκεί εκεί
που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά στου ήλιου τα σκαλιά.
Η μπαλάντα του Ούρι Γκάτσος-Χατζιδάκης
Τας θύρας ,τας θύρας…………
…με διάθεση ποιητική…όλοι σήμερα…… ..σας φιλώ…
Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:
Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )
Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Google. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )
Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )
Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )
Σύνδεση με %s
Ειδοποίηση μέσω mail για νέα σχόλια.
Να ειδοποιούμαι μέσω mail για νέα άρθρα.
31 Ιανουαρίου, 2010 στο 7:43 μμ |
καλή σπέρα…καλή ήταν η ξαστεριά στα είδωλα αλλά και τα σύννεφα άλλο πράγμα…μας έλειψαν…
31 Ιανουαρίου, 2010 στο 8:04 μμ |
Να μπορούσα στα σύννεφα
την ψυχή μου ν’ ανέβαζα
Μ’ αστραπές τα γαλήνευα
Τα παράπονα που έβαζα
Στο μυαλό μου κι αρχίναγα
Κι απ’ την λύπη διασκέδαζα…
Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα
κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο
Άσε με εμένα στα σύννεφα
σ’ ένα παλιό βενζινάδικο…
Λίνα Νικολακοπούλου
31 Ιανουαρίου, 2010 στο 9:23 μμ |
Ουρανέ όχι δε θα πω το ναι, ουρανέ φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ.
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό το γαλανό
κι ακούω μια φωνή καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί.
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί εκεί εκεί
που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά στου ήλιου τα σκαλιά.
Η μπαλάντα του Ούρι Γκάτσος-Χατζιδάκης
1 Φεβρουαρίου, 2010 στο 12:05 μμ |
Τας θύρας ,τας θύρας…………
1 Φεβρουαρίου, 2010 στο 4:45 μμ |
…με διάθεση ποιητική…όλοι σήμερα……
..σας φιλώ…